رو بازی کن که عاشقی کار تو نیست

نراد آسمان را پیشی دهی سه ضربه

زرین روی از تو ماندم منصوبه هزاران

چون نشنیدی نصیحت من

از کرده خویشتن همی پیچ

نیکخواهان دهند پند ولیک

نیکبختان بوند پند پذیر

نیک آوردی که زودم اگه کردی

ور مه زر و زور و روزگارم شده بود

مانا که حریف خویش نشناخته ای

در ششدره می باش که بد باخته ای

گیرم ار مویها زبان گردند

هر زبان صد هزار جان گردند

تا بدان شکر حق فزون گویند

شکر توفیق شکر چون گویند؟

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

بودی به گه رفتن دریا و قفار

در آب چو ماهی و به خاک اندر مار

جمالش بر سر خوبی کلاهست

بنامیزد نه رویست آن که ماهست

تنها ز همه جهان من و تنها تو

یا من به میان رسول بایم یا تو

خورشید نخواهم که برآید تا تو

تنها روی و سایه نیاید با تو

سلکت و لو ما بین انیاب ارقم

و خضت و لو ما بین فکی غضنفر

کفی چو کف موسی، دستی چو دم عیسی

در علم دمی شافی، در کار کفی کافی

از عهده عهد اگر برون آید مرد

از هر چه گمان بری فزون آید مرد

ای درون پرور برون آرای

وی خرد بخش بیخرد بخشای

کفر و دین هر دو در رهت پویان

وحده لاشریک له گویان

احسنت و زهی، چشم بدان دور از تو

لیس من الله بمستنکر

ان یجمع العالم فی واحد

باران دو صد ساله فرو ننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

مازار دل جانوران از پی کین

کاین جان عزیزست بر جانوران

قدم بر جان همی باید نهادن

درین راه و دلم این دل ندارد

فرمان ترا که باد نافذ

جایز شده بر قضا تقدم