مائیم ز جور فلک آینه گون

با آه دلی که سنگ ازو گردد خون

روزی بهزار شب بغم میاریم

تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

جان باید و نان و نان نباید بیجان

آن باید و این وزین چه آید بی آن

یا رب چو بفضل خویش جانم دادی

نان نیز بده که جان نپاید بی نان

لعلت بشکر خنده همیبارد جان

عکس رخ تو بدیده بنگارد جان

جان ابن یمین بهر نثار قدمت

دارد صنما ورنه چرا دارد جان

چون عاقبت الامر بباید مردن

جز یکدمه را نگه نباید کردن

گر تو غم نا آمده و رفته خوری

ای بس غم بیهوده که باید خوردن

تا رفت ببرج آتشی کوکب من

از لرزه بهم نیاید لب من

خوشوقت تبم که درگه رنج مرا

دلگرمی من نکرد الا تب من

یکچند چراغ آرزوها پف کن

قطع نظر از جمال هر یوسف کن

زین شهد یک انگشت بکامت در کش

از لذت اگر محو نگردی تف کن

ای مونس چشم من خیال رخ تو

وی دانه مرغ روحم خال رخ تو

چون عاشق مهجور پریشان از چیست

زلفین تو چون یافت وصال رخ تو

ای قبله عشاق جهان ابروی تو

بردی دل خلق و دارد آن ابروی تو

گر طالب صید دل مشتاقان نیست

از چیست که افتاده چنین بر روی تو

هم کار دلم بجان رسید از غم تو

هم آه بآسمان رسید از غم تو

زین بیش مکن بریدن از من صنما

چون کارد باستخوان رسید از غم تو

ای صبح امید من چو شام از غم تو

هرگز نزدم دمی بکام از غم تو

گر بیتو میی میخورم از دلتنگی

خونیست که میخورم مدام از غم تو

نائی که سخن بود روان از لب او

در نی شکر آمد بفغان از لب او

لب بر لب نی نهاد و دم داد دمش

تا گفت که آمدم بجان از لب او

ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو

صلح همه کس فدای جنگ خوش تو

کو دسترسی فراخ تا بر دارم

کام دل خویشتن ز تنگ خوش تو

از دولت مخدوم جهان و فر او

با کام دلند مادر و دختر او

مقنع بسر آن پسران برفکند

مادر که جهان ملک بود دختر او

دانی صنما که بر چه سانم بیتو

خونابه ز دیده می فشانم بیتو

گر با تو بگیرندم و بردار کنند

به زان بودم که زنده مانم بیتو

ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو

وز خط برخت نیل و بقم تو بر تو

باد سحری گفت بگل وصف رخت

خون بر دلش افتاد ز غم تو بر تو

فرزند حسن ایدل و جانم با تو

گردون نگذاشت تا بمانم با تو

هر چند که غائبی دلم حاضر تست

هر جا که همی روم روانم با تو

ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو

گر منبع تحقیق بود مشرب تو

آبستنی شب جهان میبینی

خوشباش چه دانی که چه زاید شب تو

ای داده گلابرا خجالت خوی تو

مستم ز هوای لب همچون می تو

حقا که گرم دست دهد پی کنمش

جز سایه کسی را که بود در پی تو

تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو

خورشید پناه داده با سایه تو

برسایه بالای تو رشکم باشد

من دور ز تو و سایه همسایه تو

ایخنده زنان بر مه انور رخ تو

وی غیرت آفتاب خاور رخ تو

در حشر که مشغولی هرکس بخودست

دزدیده مرا نظر بود بر رخ تو