هر چند بر نهال دانش رفتم

طاقم ز نشاط دل و با غم جفتم

عیبم بجز این نیست که من در هنر

بسیار بالماس تفکر سفتم

در لهو و لعب عمر بسر برد دلم

گوی از همه شاطران بدر برد دلم

یکچند نظاره جهان کرد ولیک

زو کافرم ار حظ نظر برد دلم

گر دل بهوای گوهر و در ندهم

بر جان غم غرق و زحمت پرندهم

تا مرغ دل از دانه شهوت نپرد

از دام چهار تیر عنصر نرهم

فرزند گرامی حسن ایجان و دلم

ایحاصل عمر و زبده آب و گلم

با دل رگ سودای تو خواهم پیوست

روزیکه ز جان علاقه تن گسلم

منزلگه خویش و دوستان جمله بکام

وز دشمن و حاسد نه نشان باد و نه نام

انرا که خرد یار بود دار سلام

اینست و جزین نیست اگر هست مدام

لقمان که حکیمان جهانراست امام

فرمود بحفظ چار در چار مقام

دل در گه طاعت و زبان وقت کلام

دیده گه دیدن و شکم وقت طعام

در هر دو جهان عاشق آن رومائیم

در راه طلب روان بهر سو مائیم

ای انک سر سگان آن کوداری

با ما بنشین مقیم ان کومائیم

شطرنج هوس با صنم طنازم

میبازم و با او بخوشی میسازم

رخ بر رخ او همی نهم بوک مگر

قائم کنم و کنم که شاهد بازم

تا دست در آنزلف مشوش زده ام

عاشق نیم ارانک دمی خوش زده ام

برخیز و قدم رنجه کن ایدوست ببین

کز دست تو در خویشتن اتش زده ام

هر چند بود عارض تو در نظرم

هر لحظه بود شوق رخت بیشترم

خواهم که شود هر سر مویم چشمی

تا بهر تماشا بتو در مینگرم

عمری بهوای جاه گمراه شدیم

هم شکر خدایرا که اگاه شدیم

از خواری بندگی چو یوسف رستیم

در مصر عزیزان بنوی شاه شدیم

گر با تو بکام دل وصالی یابم

تشنه جگرم آب زلالی یابم

نالیدن شبها شودم در باقی

روزیکه بلطف از و مثالی یابم

یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم

غمهای جهان جمله فراموش کنیم

گر جنگ کند باز خوشم آید ازو

تا وقت صفا دست در اغوش کنیم

فرزند اعز محمد ایجان و دلم

مقصود توئی ز هستی آب و گلم

در جان زده ئی چنگ و گر نه ز غمت

بیم است که هر دمش ز تن بر گسلم

گر من نظری کنم بدان ماه تمام

باید که ملامت نکند شیخ و امام

معشوقه دلربای چون هست بکام

خواهی بحلال باش خواهی بحرام

گر سر طلبی ز من روانی بدهم

یک بوس ترابها روانی بدهم

گر غمزه تو بخون من تشنه شود

از چشم خودش خون روانی بدهم

سید بود آن تن چو سیمت بینم

خود را بمراد دل ندیمت بینم

در صدف لطافت و حسن توئی

باشد که بسان در یتیمت بینم

چندانکه درین کهنه رباطیم بهم

بو تا نشویم از غم ایام دژم

چون میگذرد عمر بهر حال که هست

تو خواه بشادی گذران خواه بغم

پیوسته اگر با می و با معشوقیم

بر ما چه ملامت چو برآن مرزوقیم

کار می معشوق میسر ما را

زانست که ما ز بهر آن مخلوقیم

من صحبت جانانه از ان میخواهم

کارام دل و راحت جان میخواهم

با دوست گرم خلوتکی دست دهد

از مردم دیده هم نهان میخواهم