نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست

یعنی رخ و زلف پر بتابت چه خوشست

مانند سیه دانه سویدای دلم

تابنده ز قرص آفتابت چه خوشست

گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت

در ملک چمن بخسروی رخ افروخت

زر را چو به پیکان دو سر جمع آورد

زان بر سر دست خود بمسمارش دوخت

روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست

قد تو و سرو بوستان هر دو یکیست

دل برده و جان میبری ایدوست مگر

بازار تو را قلب و روان هر دو یکیست

عشق لب و دندان چو لعل و گهرت

کر دست مرا معتکف خاک درت

من شهره بشیرین سخنی چون نشوم

کاندر دهنم بود لب چون شکرت

گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست

ور نیز بدست هم بتقصیر تو نیست

تسلیم و رضا پیشه کن و شاد بزی

چون نیک و بد قضا بتقدیر تو نیست

چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست

داند همه کس که این ازان بس دورست

بیماری چشم تو و نرگس هیهات

نرگس یرقان دارد و او مخمورست

لعلت صدفی پر گهر مخزونست

زلفین تو زنجیر دل محزونست

گر عکس خم ابروی تو نیست هلال

خوبی وی از بهر چه روز افزونست

در باغ جمالت ای بت عشوه پرست

سیب ز نخ ساده و شفتالو هست

گر زانک بسیب زنخت دست بریم

میدان که نهاده ایم جان بر کف دست

جانا لب میگون تو روح ما نیست

دارم نظری با تو ولی تنها نیست

تو یوسف حسنی و چهی در زنخت

دیدم که هزار جان در او زندانیست

راحت ز طبیعت جهان مهجورست

ره سوی مراد عاقلان بس دورست

خوشتر ز عسل مخواه و شیرینتر از او

او نیز چو بنگری قی زنبورست

هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت

از بهر اقامت اندرو خانه نساخت

این کهنه رباط را عمارت چه کنی

آخر چو بدیگرانش باید پرداخت

جانرا بزر ارنگه توانستی داشت

قارونش بزر نگه توانستی داشت

ور تیر اجل کسی توانستی دید

خود را بسپر نگه توانستی داشت

کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست

خنجر به ازو رستم دستان نزدست

زخمی که سپهبد جهان حیدر زد

حقا که ابو لولوئه به زان نزدست

معنیت چو آنجا بگذارد صورت

در حال دگر جانت برارد صورت

وای از عدمی که صورتش پیدا شد

وانگه ز خودی که خود ندارد صورت

در پای دلت گر ز هوس خاری نیست

با نیک و بد جهان ترا کاری نیست

تا چند در سرای معشوق زنی

غیر از تو درین دیار دیاری نیست

هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوست

چون در نگری بجملگی پرتو اوست

در آینه عکس لب دلدار ببوس

یا بر لب تست بوسه یا بر لب اوست

وقت طرب و مستی هشیارانست

کاطراف چمن کلبه عطارانست

از هر طرفی شکوفه پران گشته

چون نامه اعمال نکو کارانست

هر کس که از این عالم فانی بگذشت

وز عادت و رسم این جهانی بگذشت

آن دم بحیات جاودانی پیوست

تا ظن نبری که زندگانی بگذشت

خرم دل آنک بر صبوحی آموخت

بر آتش می خرمن اندوه بسوخت

تا چند خری عشوه گلزار بهشت

آنست که آدمش بیک حبه فروخت

چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت

این مردم دیده اشکش از سر بگذشت

در چشمه آفتاب میجست رخش

نا دیده تمام آبش از سر بگذشت