چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت

وز نکهتش آفاق دم غالیه یافت

خرم دل آنکه از پی عیش صبوح

چون بلبل مست سوی گلزار شتافت

در خاطرم این لطیف مصراع گذشت

کاحوال جهان بسکه بانواع گذشت

ای بس شه با تیغ که بر اسب غرور

چون باد بدست ماند و اتباع گذشت

صاحب نظری خوش سخنی فرمودست

بشنو که از آن مغز خرد آسودست

گفتست که زشت و نیک چون بر گذر است

نابوده چو بوده-بوده چون نابودست

هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست

کردن طلبش کار خردمندان نیست

وانچیز که بهر تو مقدر گشتست

گر میطلبی ورنه از آن حرمان نیست

دی گفت یکی که داشت با من دل راست

کای ابن یمین وجه معاشت ز کجاست

گفتم که ز انبار کسی روزی ماست

کانرا نبود بهیچوجهی کم و کاست

گردون که سوی سفله و دونش نظرست

منگر تو بدو که سخت بی پا و سرست

آخر فلکا چه دور داری که در او

هر جام تو ناگوار تر از دگرست

هر روز ترا بمن گمانی دگرست

هر لحظه مرا ز تو زیانی دگر است

هر چند ترا جهان بکامست ولیک

بیشک پس ازینجهان جهانی دگر است

گفتم دل من گرچه که غرق خونست

وین محنت و غم از ستم گردونست

در خاطر من رباعیی می گذرد

وینست رباعی بشنو تا چونست

در عهد تو گلزار ثنا مدروس است

الا ز تو آز از همه کس مأیوس است

کان با کف چون بحر تو میزد لافی

از گفتن بیهوده چنان محبوس است

سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست

هر چند که زر دوخته بر چین قباست

دیدم که گشاده کف بپیش بلبل

با آنهمه برگ زو نوائی میخواست

گیرم که بصد رسید عمریکه تر است

آخر نه که اندر پی آن روز فناست

خاک آب حیاتت چه فرو خواهد خورد

آخر بهوا چو آتشت میل چراست

خوش باش دمی که زندگانی باقیست

در ملک حیات کامرانی باقیست

ور نعمت این جهانیت وا برسد

غم نیست نعیم آن جهانی باقیست

در روضه جان تاره نباتی خضرست

شیرین پسری خوش حرکاتی خضرست

گو خضر مجو آب حیات از ظلمات

در مطلع نور آبحیاتی خضرست

دی ابن یمین صبحدمی جام بدست

با سر و قدی بر سر گلزار نشست

او خورد می و غنچه لبان گلگون کرد

وینطرفه که نرگس بچمن آمد مست

دل شاد بروی دلستان خضرست

جان زنده بلعل در فشان خضرست

گو خضر مرو بسختی آب حیات

چون آبحیات در دهان خضرست

زلف تو که سرگشته بکردار منست

آشفته تر از حال من و کار منست

سودای وی از دماغ بیرون نکنم

هر چند کزو شکست بازار منست

رفتی و شکیب از دل عشاق برفت

نقش هنر از صفحه آفاق برفت

فضل وکرم از زمانه رفتند برون

آن روز که طاهر بن اسحاق برفت

هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت

از ابن یمین ندید در معرکه پشت

با جمله بقدر وسع کوشید ولیک

اکنون غم طاهر بن اسحاقش کشت

یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست

وز حسن خودت بحال ما پروا نیست

من واله لبهای توام لیک چه سود

سامان سخن گفتن از آن لبها نیست

عشاق ترا امید بهر وزی نیست

جز درد دل از حسن رخت روزی نیست

بس کس که چو زلفین تو آشفته تست

چون ابن یمین یکی بدلسوزی نیست