ای سوسن آزاد ز بس رعنایی

چون لاله ز خنده هیچ می‌ناسایی

پشتم چو بنفشه گشت ای بینایی

زیرا که چو گل زود روی، دیر آیی

تا تو ز درون وفای او می‌جویی

وانگه ز برون جفای او میجویی

زان کی برهی که نیک و بد با اویی

از پنبه همی کشتن آتش جویی

غم کی خورد آنکه شادمانیش تویی

یا کی مرد آنکه زندگانیش تویی

در نسیهٔ آن جهان کجا بندد دل

آنرا که به نقد این جهانیش تویی

بیزار شو از خود که زیان تو تویی

کم شو ز ستاره کاسمان تو تویی

پیدا دگران راست نهان تو تویی

خوش باش که در جمله جهان تو تویی

مردی که برای دین سوارست تویی

شخصی که جمال روزگارست تویی

چرخی که به ذات کامگارست تویی

شمسی که زنجم یادگارست تویی

چون حمله دهی نیک سوارا که تویی

چون بوسه دهی ظریف یارا که تویی

در صلح شکر بوسه شکارا که تویی

در جنگ قوی ستیزه گارا که تویی

خود ماه بود چنین منور که تویی

یا مهر بود چنین سمنبر که تویی

گفتی که برو نکوتری گیر از من

الله الله ازین نکوتر که تویی

روشن‌تر از آفتاب و ماهی گویی

پدرام‌تر از مسند و گاهی گویی

آراسته از لطف الاهی گویی

تا خود به کجا رسید خواهی گویی

جایی که نمودی آن رخ روح‌افزای

بنمای دلی را که نبردی از جای

ز آنروز بیندیش که بی‌علت و دای

خصمی دل بندگان کند بر تو خدای

با خصم تو از پی تو ای دهر آرای

مهرافزایم گرچه بود کین‌افزای

ور تیغ دورویه کرد از سر تا پای

خود را چو کمر در دل او سازم جای

در عشق تو ای شکر لب روح افزای

نالان چو کمانچه‌ام خروشان چون نای

تا چون بر بط بسازیم بر بر جای

چون چنگ ستاده‌ام به خدمت بر پای

خود را چو عطا دهی فراوان مستای

وز منع کسی نیز مرو نیک از جای

در منع و عطا ترا نه دستست و نه پای

بندنده خدایست و گشاینده خدای

در پیش خودم همی کنی آنجابی

پس در عقبم همی زنی پرتابی

جاوید شبی بیاید و مهتابی

تا با تو غم تو گویم از هر بابی

شب را سلب روز فروزان کردی

تا حسن بر اهل عشق تاوان کردی

چون قصد به خون صد مسلمان کردی

دست و دل و زلف هر سه یکسان کردی

صد چشمه ز چشم من براندی و شدی

بر آتش فرقتم نشاندی و شدی

چون باد جهنده آمدی تنگ برم

خاکم به دو دیده برفشاندی و شدی

ای رفته و دل برده چنین نپسندی

من می‌گریم ز درد و تو می‌خندی

نشگفت که ببریدی و دل برکندی

تو هندویی و برنده باشد هندی

ای دل منیوش از آن صنم دلداری

بیهوده مفرسای تن اندر خواری

کان ماه ستمگاره ز درد و غم تو

فارغ‌تر از آنست که می‌پنداری

در هر خم زلف مشکبیزی داری

در هر سر غمزه رستخیزی داری

رو گرچه ز عاشقان گریزی داری

روزی داری از آنکه ریزی داری

زان چشم چو نرگس که به من در نگری

چون نرگس تیر ماه خوابم ببری

نرگس چشمی چو نرگس ای رشک پری

هر چند شکفته‌تر شوی شوخ‌تری

گیرم که غم هجر وصالم نخوری

نه نیز به چشم رحم در من نگری

این مایه توانی که بر دشمن و دوست

آبم نبری و پوستینم ندری