از عشوهٔ چرخ در امانم ز تو من

و آزاد ز بند این و آنم ز تو من

هر چند ز غم جامه‌درانم ز تو من

والله که نمانم ار بمانم ز تو من

دلها همه آب گشت و جانها همه خون

تا چیست حقیقت از پس پرده و چون

ای بر علمت خرد رد و گردون دون

از تو دو جهان پر و تو از هر دو برون

در جنب گرانی تو ای نوشتکین

حقا که کم از نیست بود وزن زمین

وین از همه طرفه‌تر که در چشم یقین

تو هیچ نه و از تو گرانی چندین

بهرام دواند هر دو جویندهٔ کین

آن قوت ملک آمد و این قوت دین

هر روز کند اسب سعادت را زین

بهرام فلک ز بهر بهرام زمین

پار ارچه نمی‌کرد چو کفرم تمکین

امسال عزیز کرد ما را چون دین

در پرورش عاشقی ای قبلهٔ چین

هم قهر چنان باید و هم لطف چنین

آب ارچه نمی‌رود به جویم با تو

جز در ره مردمی نپویم با تو

گویی که چه کرده‌ام نگویی با من

آن چیست نکرده‌ای چگویم با تو

ای طالع سعد روح فرخنده به تو

وی صورت بخت عقل نازنده به تو

ای آب حیات شرع پاینده به تو

ما زنده به دین و دین ما زنده به تو

ای قامت سرو گشته کوتاه به تو

در شب مرو ای شده خجل ماه به تو

گر رنج رسد مباد ناگاه به تو

آن رنج رسد به من پس آنگاه به تو

آنی که عدو چو برگ بیدست از تو

در حسن زمانه را نویدست از تو

مه را به ضیا هنوز امیدست از تو

این رسم سیه‌گری سپیدست از تو

بی آنکه به کس رسید پیوند از تو

آوازه به شهر در پراکند از تو

کس بر دل تو نیست خداوند از تو

ای فتنهٔ روزگار تا چند از تو

جز گرد دلم گشت نداند غم تو

در بلعجبی هم به تو ماند غم تو

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم گرم نماند غم تو

ای مفلس ما ز مجلس خرم تو

دل مرد رهی را که برآمد دم تو

شد بر دو کمان سنایی پر غم تو

یا ماتم دل دارد یا ماتم تو

ای بی تو دلیل اشهب و ادهم تو

اقبال فرو شد که برآمد دم تو

دیوانه شدست عقل در ماتم تو

جان چیست که خون نگرید اندر غم تو

چون موی شدم ز رشک پیراهن تو

وز رشک گریبان تو و دامن تو

کاین بوسه همی دهد قدمهای ترا

وآنرا شب و روز دست در گردن تو

دل سوخته شد در تف اندیشهٔ تو

بفکند سپر در صف اندیشهٔ تو

دل خود چه کند سنگ خاره و آهن سرد

چون موم شود در کف اندیشهٔ تو

ای زلف و رخ تو مایهٔ پیشهٔ تو

وی مطلع مه کنارهٔ ریشهٔ تو

وی کشته هزار شیر در بیشهٔ تو

تو بی‌خبر و جهان در اندیشهٔ تو

ای همت صد هزار کس در پی تو

وی رنگ گل و بوی گلاب از خوی تو

ای تعبیه جان عاشقان در پی تو

ای من سر خویش کشته‌ام در پی تو

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

حقا که خرد راه نداند بی تو

جان زهره ندارد که بماند بی تو

چون آتش تیز بی‌قرارم بی تو

چون خاک ز خود خبر ندارم بی تو

بر آب همی قدم گذارم بی تو

از باد بپرس تا چه دارم بی تو

ای عقل اگر چند شریفی دون شو

وی دل زدگی به گرد و خون در خون شو

در پردهٔ آن نگار دیگرگون شو

با دیده درآی و بی زبان بیرون شو