نازان و گرازان به وثاق آمد یار

نازان چو گل و مل و گرازان چو بهار

جوشان و خروشانش گرفتم به کنار

جوشان ز تف خمر و خروشان ز خمار

از غایت بی‌تکلفی ما در هر کار

دیوانه و مستمان همی خواند یار

گفتیم تو خوش باش که ما ای دلدار

دیوانهٔ عاقلیم و مست هشیار

نه چرخ به کام ما بگردد یک بار

نه دارد یار کار ما را تیمار

نه نیز دلم را بر من هست قرار

احسنت ای دل، زه ای فلک، نیک ای یار

بخت و دل من ز من برآورد دمار

چون یار چنان دید ز من شد بیزار

زین نادره‌تر چه ماند در عالم کار

زانسان بختی، چنین دلی، چونان یار

ای گشته چو ماه و همچو خورشید سمر

خوی مه و خورشید مدار اندر سر

چون ماه به روزن کسان در منگر

ناخوانده چو خورشید میا ای دلبر

ای روی تو رخشنده‌تر از قبلهٔ گبر

وی چشم من از فراق گرینده چو ابر

من دست ز آستین برون کرده ز عشق

تو پای به دامن اندر آورده به صبر

آن کس که چو او نبود در دهر دگر

در خاک شد از تیر اجل زیر و زبر

واکنون که همی ز خاک برنارد سر

شاید که به خون دل کنم مژگان تر

بازی بنگر عشق چه کردست آغاز

می‌ناز ازین حدیث و خود را بنواز

بر درگه این و آن چه گردی به مجاز

ساز ره عشق کن برو با او ساز

هرگز دل من به آشکارا و به راز

با مردم بی خرد نباشد دمساز

من یار عیار خواهم و خاک انداز

کورا نشود ز عالمی دیده فراز

اول تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سراپردهٔ راز

لافیست به دست ما و منشور نیاز

از عشق تو ای صنم به شبهای دراز

چون شمع به پای باشم و تن به گداز

تا بر ندمد صبح به شبهای دراز

جان در بر آتشست و دل در دم گاز

خوشخو شده بود آن صنم قاعده‌ساز

باز از شوخی بلعجبی کرد آغاز

چون گوز درآگند دگر باز از ناز

از ماست همی بوی پنیر آید باز

نادیده ترا چو راه را کردم باز

پیوسته شدم با غم و بگسسته ز ناز

دل نزد تو بگذاشتم ای شمع طراز

تا خسته دل از تو عذر من خواهد باز

خواهی که ترا روی دهد صرف نیاز

دستار نماز در خرابات بباز

مستی کن و بر نهاد هر مست بناز

مر مستان را چه جای روزه‌ست و نماز

عقلی که همیشه با روانی دمساز

دهری که به یک دید نهی کام فراز

بختی که نباشیم زمانی هم باز

جانی که چو بگسلی نپیوندی باز

شب گشت ز هجران دل فروزم روز

شب تیز شد از آه جهانسوزم روز

شد روشنی و تیرگی از روز و شبم

اکنون نه شبم شبست و نه روزم روز

ای گلبن نابسوده او باش هنوز

وی رنگ تو نامیخته نقاش هنوز

بوی تو نکردست صبا فاش هنوز

تا بر تو وزد باد صبا باش هنوز

آسیمه سران بی‌نواییم هنوز

با شهوتها و با هواییم هنوز

زین هر دو پی هم بگراییم هنوز

از دوست بدین سبب جداییم هنوز

بر چرخ نهاده پای بستیم هنوز

قارون شدگان تنگدستیم هنوز

صوفی شدهٔ بادهٔ صافیم هنوز

دوری در ده که نیم مستیم هنوز

ای در سر زلف تو صبا عنبر بیز

وی نرگس شهلای تو بس شورانگیز

هر قطره که می‌چکد ز خون دل من

در جام وفای تست کژدار و مریز