از دور مرا بدید لب خندان کرد

و آن روی چو مه به یاسمین پنهان کرد

آن جان جهان کرشمهٔ خوبان کرد

ور نه به قصب ماه نهان نتوان کرد

سودای توام بی‌سر و بی‌سامان کرد

عشق تو مرا زندهٔ جاویدان کرد

لطف و کرمت جسم مرا چون جان کرد

در خاک عمل بهتر ازین نتوان کرد

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

آنروز زمانه را زبون خواهی کرد

گر حسن و جمال ازین فزون خواهی کرد

یارب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد

زنهار به هیچ آبی آلوده مگرد

اندر ره عاشقی چنان باید مرد

کز دریا خشک آید از دوزخ سرد

گفتا که به گرد کوی ما خیره مگرد

تا خصم من از جان تو برنارد گرد

گفتم که نبایدت غم جانم خورد

در کوی تو کشته به که از روی تو فرد

منگر تو بدانکه ذوفنون آید مرد

در عهد وفا نگر که چون آید مرد

از عهدهٔ عهد اگر برون آید مرد

از هر چه گمان بری فزون آید مرد

رو گرد سراپردهٔ اسرار مگرد

شوخی چکنی که نیستی مرد نبرد

مردی باید زهر دو عالم شده فرد

کو درد به جای آب و نان داند خورد

آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد

شد مست و سوی رفتن آهنگ آورد

گفتم: مستی، مرو، سر جنگ آورد

چون گل بدرید جامه و رنگ آورد

بس دل که غم سود و زیان تو خورد

بس شاه که یاد پاسبان تو خورد

نان تو خورد سگی که روبه گیرست

ای من سگ آن سگی که نان تو خورد

هر کو به جهان راه قلندر گیرد

باید که دل از کون و مکان برگیرد

در راه قلندری مهیا باید

آلودگی جهان نه در برگیرد

چون پوست کشد کارد به دندان گیرد

آهن ز لبش قیمت مرجان گیرد

او کارد به دست خویش میزان گیرد

تا جان گیرد هر آنچه با جان گیرد

این اسب قلندری نه هر کس تازد

وین مهرهٔ نیستی نه هر کس بازد

مردی باید که جان برون اندازد

چون جان بشود عشق ترا جان سازد

گبری که گرسنه شد به نانی ارزد

سگ زان تو شد به استخوانی ارزد

اظهار نهانی به جهانی ارزد

آسایش زندگی به جانی ارزد

بادی که ز کوی آن نگارین خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقش ریزد

هر ساعتم آتشی به سر بربیزد

ای آنکه برت مردم بد، دد باشد

وز نیکی تو یک هنرت صد باشد

دانی تو و آنکه چون تو بخرد باشد

گر مردم نیک بد کند بد باشد

دشنام که از لب تو مهوش باشد

دری شمرم کش اصل از آتش باشد

نشگفت که دشنام تو دلکش باشد

کان باد که بر گل گذرد خوش باشد

تو شیردلی شکار تو دل باشد

جان دادنم از پی تو مشکل باشد

وصل تو به حیله کی به حاصل باشد

مدبر چه سزای عشق مقبل باشد

این ضامن صبر من خجل خواهد شد

این شیفتگی یک چهل خواهد شد

بر خشک دوپای من به گل خواهد شد

گویا که سر اندر سر دل خواهد شد

در راه قلندری زیان سود تو شد

زهد و ورع و سجاده مردود تو شد

دشنام سرود و رود مقصود تو شد

بپرست پیاله را که معبود تو شد

بالای بتان چاکر بالای تو شد

سرهای سران در سر سودای تو شد

دلها همه نقش‌بند زیبای تو شد

جهانها همه دفتر سخنهای تو شد