برهان محبت نفس سرد منست

عنوان نیاز چهرهٔ زرد منست

میدان وفا دل جوانمرد منست

درمان دل سوختگان درد منست

شبها ز فراق تو دلم پر خونست

وز بی‌خوابی دو دیده بر گردونست

چون روز آید زبان حالم گوید

کای بر در بامداد حالت چونست

آن روز که بیش با من او را کینست

بیشش بر من کرامت تمکینست

گویم به زبان نخواهمش گر دینست

شوخیست که می کنم چه جای اینست

در مرگ حیات اهل داد و دینست

وز مرگ روان پاک را تمکینست

نز مرگ دل سنایی اندهگینست

بی مرگ همی میرد و مرگش زین‌ست

آنکس که سرت برید غمخوار تو اوست

وان کت کلهی نهاد طرار تو اوست

آنکس که ترا بار دهد بار تو اوست

وآنکس که ترا بی تو کند یار تو اوست

آنکس که به یاد او مرا کار نکوست

با دشمن من همی زید در یک پوست

گر دشمن بنده را همی دارد دوست

بدبختی بنده‌ست نه بدعهدی اوست

ایام درشت رام بهرام شه‌ست

جام ابدی به نام بهرامشه‌ست

آرام جهان قوام بهرامشه‌ست

اجرام فلک غلام بهرامشه‌ست

هر چند بلای عشق دشمن کامیست

از عشق به هر بلا رسیدن خامی‌ست

مندیش به عالم و به کام خود زی

معشوقه و عشق را هنر بدنامی‌ست

در دام تو هر کس که گرفتارترست

در چشم تو ای جهان جان خوارترست

آن دل که ترا به جان خریدارترست

ای دوست به اتفاق غمخوارترست

چندان چشمم که در غم هجر گریست

هرگز گفتی گریستنت از پی چیست

من خود ز ستم هیچ نمی‌دانم گفت

کو با تو و خوی تو چو من خواهد زیست

گویند که راستی چو زر کانیست

سرمایهٔ عز و دولت و آسانیست

گر راست به هر چه راستست ارزانیست

من راستم آخر این چه سرگردانیست

کمتر ز من ای جان به جهان خاکی نیست

بهتر ز تو مهتری و چالاکی نیست

تو بی‌منی از منت همی آید باک

من با توام ار تو بی‌منی باکی نیست

اندر عقب دکان قصاب گویست

و آنجا ز سر غرقه به خونش گرویست

از خون شدن دل که می‌اندیشد

آنجا که هزار خون ناحق به جویست

زلفین تو تا بوی گل نوروزیست

کارش همه ساله مشک و عنبر سوزیست

همرنگ شبست و اصل فرخ روزیست

ما را همه زو غم و جدایی روزیست

عقلی که ز لطف دیدهٔ جان پنداشت

بر دل صفت ترا به خوبی بنگاشت

جانی که همی با تو توان عمر گذاشت

عمری که دل از مهر تو بر نتوان داشت

روزی که رطب داد همی از پیشت

آن روز به جان خریدمی تشویشت

اکنون که دمید ریش چون حشیشت

تیزم بر ریش اگر ریم بر ریشت

نوری که همی جمع نیابی در مشت

ناری که به تو در نتوان زد انگشت

دهری که شوی بر من بیچاره درشت

بختی که چو بینمت بگردانی پشت

بس عابد را که سرو بالای تو کشت

بس زاهد را که قدر والای تو کشت

تو دیر زی ای بت ستمگر که مرا

دست ستم زمانه در پای تو کشت

صد بار رهی بیش به کوی تو شتافت

بویی ز گلستان وصال تو نیافت

دل نیست کز آتش فراق تو نتافت

دست تو قوی‌ترست بر نتوان تافت

بویی که مرا ز وصل یار آمد رفت

و آن شاخ جوانی که به بار آمد رفت

گیرم که ازین پس بودم عمر دراز

چه سود ازو کانچه به کار آمد رفت