بر در چاک پس چو سر بنهی

(ان هذا اقل ما فی الباب)

سلق پر ز و سیم باشد نکوست

فلوس ارسلق پر کند خوی اوست

نجاراگر نکو نزنی میخ را بدر

هر جامه که می بدرد در ضمان تست

(انکه راهست کفش در پامنک)

نتواند نهاد گام فراخ

چون کفل پوش که برپشت خران اندازند

یقه پهن نگه کن که کنون میدارند

آستین فراخ خرقه نگر

که زدامانش فرق نتوان کرد

در دل اطلس ختا قصد شکست سوزنست

قصد دل شکستگان هر که کند خطا کند

کودک درزی که داری چشمه سوزن دهان

دامن رختم چو دوزی لب بلب باید نهاد

در مفرش زمان سخنم در لباس ماند

هم جامه کجاست که آید برابرم

کمخا و شرب اطلس هر سه یکی‌ست اینجا

از سادگی نقش است این اختلاف چندین

بگازر از جهت عید داده شد دستار

بماتم رمضان بسته اند تخفیفه

برای جبه ما ابر میزند پنبه

برو زقوس قزح بین کمان حلاجی

در وصف گوی چگمه این نظم طرفه بستم

نی گردکانست کانرا بشمرده ببازی

گرت گذر فتد ایگلکنه سوی حمام

بجان فوطه که یاد از برهنکان آری

چه جامه برقد اوصافشان برم کآمد

زدرزو دوز چنین سوزنی فکر افکار

روم بحجره خیاط عاشقان فردا

من دراز قبا با هزار گز سودا

سرآمدار چه که والای آل شد بمثال

و لیکن تافته قرمزیست سید آل

والای زرد بنما تاز آستین جامه

قاروره ات ببیند ابیاره طبیبی

زپیر خرقه شنیدم که شادی اعدا

هزار بار زنقصان مال هست بتر

سخنهای سرآشیبی نباشد غالبا به زین