ای خجلت از جمال تو ماه منیر را

بر باد داده شوق تو جان فقیر را

گر براند سویم آن شاهسوار چابک

من نثارش کنم این جان گرانمایه سبک

زشوق آن رخ زیبا همی کشم آوخ

دل جراحت من بین و سینه لخ لخ

کسی مهر تو در سینه اش نهان باشد

ز شدت مرض موت در امان باشد

ای رخ خوب تو فرخنده تر از ماه منیر

هست خرمای لب لعل تو پرورده به شیر

سالها خرقه ما در گروه صهبا بود

رونق میکده از درس و دعای ما بود

زبس که بورقم اندر ضمیر می آید

ز مطبخی سنخنم بوی سیر می آید

مرا که سینه هبا شد ز عین دلتنگی

اثر نمی کند این دم در آن دل سنگی

چه گونه عرضه کنم با تو داستان فراق

قلم مگر بدهد شرح از زبان فراق

ای ز سودای لب لعل تو شور ی به نمک

وز فروغ رخ تو تافته خورشید فلک

تا دل به دام زلف سیاه تو مبتلاست

جان رمیده بین که گرفتار صد بلاست

خدا را کم نشین با خرقه پوشان

رخ از رندان بی سامان مپوشان

به هر درد و غمی دل مبتلا شد

چرا یکباره یار از ما جدا شد

از حد گذشت قصه درد نهان ما

ترسم که ناله فاش کند راز جان ما

چو بیابی به دهر یار خلف

ننهی جام باده را از کف

وه چه خوش باشد در ایام بهار

باده گلگون و ساقی گلعذار

تاج سیاه و زلف سیاه و رخ چو ماه

نشو و نمای بدر ببین در شب سیاه

تا کوکب جمالش در زمانه لامع

بهر مشعله داریش خورشید گشته طالع

ز چشم گوشه نشینم نشان سودا پرس

سواد زلف ز آشفتگان شیدا پرس

ای سرشته غم و درد تو به آب و گل من

سوخت در آتش هجران تو مسکین دل من