خواجه حسن سرو گلستان حسن

آنکه شد از چشم بدان زیر گل

گفت دلم از پی تاریخ او

گم شده وجه حسن از چشم و دل

اگر نه در پی نردند آن دو نرگس مست

گرفته اند چرا طاس کعبتین بدست

دل گرچه مفلس است بسی گوهر مراد

از چشم ما شمرد بدست تو حوراد

ای دور گشته عافیتم از دهان تو

تا کی جدا بود دهنم از دهان تو

اعدا شمردیم بسی جمله یکی بود

چون جمله یکی باشد در چه شماریم

مرا که جان نکند تازه غیر غمزه تو

نه میسزد که کنم جایت ای صنم دل تار

یقین که جان رودم هر زمان ز حال از آنک

تویی میانه جان لحظه لحظه ای خونخوار

جان کند تازه غمزه جانان

[...]

دلارامم که در عالم علم کرد

مرا رسوا هم او کرد و کرم کرد

شیب ذقن غبغبش چین بچین

چین جبین بیش ز غبغب ببین

بی تو سمن مشک که بر رخت ریخت

خاک سیاهی بسر بخت بیخت

هرگز بجمال جز تو دستش ندهد

آراستنی چو صورت چین عالم

اصلا نبینی ما را بچیزی

کامد به پیشت عالم پشیزی

بارخش وه نیز میدیدیم زین هوش خراب

باز اگر میبرد بارم را بدر بیمرگ از آب

چو دل روشن بود گلشن

چو گلشن دل شود روشن

چو خراب یکنظرستمت چه شد ار دمی نگرستمت

چه شد ار دمی نگرستمت چو خراب یکنظرستمت

دل ز تو در ملکت جان زد علم

من ز تو دل زنده هم از اولم

نسیم کاکل مشکین کرا خیزد از این خوشتر

شمیم سنبل پرچین کجا ریزد چنین عنبر

پروانه شمع تو شد دل کز وفا دارد نشان

پروانه وصلش مده کش غم بخون دارد نشان

خیالت چو برجانم آرد شبیخون

شبی آبم از دیده ریزد شبی خون

گر دمی زین کشی زیر پا بر سمند

گردنی کی رهد چون رهی از کمند

زر، تو فشانی بر سر خاصان

یا شده ریزان برگ بهاران