سجاده به روی آب انداخته گیر

خود را به نماز و روزه بگداخته گیر

چون حجرهٔ باطنت مصفّا نبود

پر نقش و نگار گلخنی ساخته گیر

شرط است مرا زخویشتن برگشتن

با هر که کم از من است همسر گشتن

نابالغی مرا مشوّش نکند

دون القلتین است مکدّر گشتن

بر مردم اهل گر بد و نیک آید

گه بسته شود کار و گهی بگشاید

غم در دل تو حامله ورجای گرفت

دلتنگ مشو بوک به شادی زاید

کاری که فروبندد و رخ ننماید

دلتنگ مشو که عاقبت بگشاید

یاقوت همی قیمت از آن افزاید

کز سنگ به روزگار بیرون آید

در محنت اگر چه صبر ایّوبی به

چون عشق به روی تست مغلوبی به

هرگاه که از حجاب بیرون آیی

ناچیز شود وجود محجوبی به

دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه

یعنی که دگر به دل مدار اندیشه

کو صبر و کدام دل، چه می گویی تو

یک قطرهٔ خون است و هزار اندیشه

صبری که دلم بدو قوی بود برفت

بس دیر به دست آمد و بس زود برفت

هر چند که لاف پایداری می زد

چون آتش غم بدید چون دود برفت