نه دست رسد بزلف یاری که مراست

نه کم شود از سرم خماری که مراست

هر چند که بدین واقعه درمی‬نگرم

درد دلعالمیست کاری که مراست

ناگه ز درم درآمد آن دلبر مست

جام می لعل، نوش کرد و بنشست

از دیدن و از گرفتن زلف چو شست

رویم همه چشم گشت و چشمم همه دست