آید به سخن چو یار در محفل ما

روی سخنش نیست نگر با دل ما

جان سوخت، چو آمد سخن لعل تو بر لب

دل رفت، چو دیدیم رخ ماه تو درشب

منفعل نرگس از نگاهت شد

گل خجل پیش روی ماهت شد

برو کمان ما را هر دیده نیست قابل

ابروی یار را من، دیده بدیده دل

شد وقت کوچ کوچ، بنال ای دل حزین

شد عمر پوچ، پوچ بکش آه بعد از این

ای که از سودای گنج سیم و زر دیوانه‌ای

هست گنج عبرتی در کنج هر ویرانه‌ای

رزق را آرام جز در کام روزی‌خوار نیست

رو به سوراخ دهن، موری بود هر دانه‌ای

در جهان کج‌نهاد از راستی نبود نشان

[...]