در خانه و شهر و خلوت و انجمنش

می‌جویم و نیست در میان جز سخنش

هر جا سخنی است می‌دهم دل که مگر

پی از سخنی برم بسر دهنش

شئیی بنظر نمایدت تا ناقص

جان تو نگشته از تعین خالص

اشیاء همه را بچشم توحید ببین

پس باش بر ارباب بصیرت شاخص

ای ذات تو بر جمیع ذرات فیض

ظل کرمت کشیده بر اوج و حضیض

دانست کسی که کارساز همه کیست

یکجا بتو کرد کار خود را تفویض

یا‌رب من اگرچه رفت عمرم به غلط

پاداش غلط هم از چه قهر است و سخط

دانی تو و لیک هم گمانم به تو چیست

آن کن که گمان بنده بر توست فقط

گر راه روی تجاوز از خط صراط

حاشا که بتفریط کنی یا افراط

توحید ره است و شرک اضافات طریق

ره صاف شد ار اضافه‌ات شد اسقاط

لفظی که نباشد آگه از وی لافظ

بود آنکه به قصه بافت بر هم واعظ

می‌داشت به معنی ار حدیثی محفوظ

به زانکه بود بر این خبرها حافظ

ای کون و مکان ز خوان جودت محفوظ

در ظل عنایت تو اشیاء محفوظ

با عین تو کی بود عیانی معلوم

با بود تو کی شود وجودی ملحوظ

گر میری و مرتراست اقلیم وسیع

ور صاحب مکنتی و اورنگ رفیع

ارزان بتو باد هر چه داری که صفی

بی این همه در دو کون شاه است و شجیع

گر حق طلبی بحق خود شو قانع

حق همه کس ز حق رسد بی‌مانع

از حق خود ار زیاد خواهی ندهند

پیمانه بود دست و عطای صانع

باشد گرت از وجود درویش سراغ

آن نیست که نیستش ز کونین فراغ

در شهر فناست مجمع اهل فنا

زان جمع بو صفیعلی چشم و چراغ

یکرنگ بخم کن فکان زد صباغ

بر پرده خلق را بخود داد سراغ

بیرنگی خویش یعنی از این همه رنگ

بنمود چو آب از رخ لال بباغ

صوفی نشود کسی به پوشیدن صوف

بایست دلی مجرد از نقش و حروف

ترک دو جهان نکرده صوفی نشوی

بل تا هستی به وصف هستی موصوف

ای خسرو ملک و دین شهنشاه نجف

ای رشته آفرینشت جمله بکف

جز مهر تو در جهان بسی گشت و نیافت

چیزی که صفی باو کند کسب شرف

دیدیم در این جهان بچشم تحقیق

مهر اسداللهست و آلش توفیق

بی فلک ولایتش ز طوفان هلاک

نرهی و شوی چنانکه گشتند غریق

تا بر نکنی با صطفای دل و دلق

قلاب علاقه و امید از خود و خلق

در حلقه ما مکش بخامی گردن

کز فقر خوریم طعمه بی‌منت خلق

گر سردی و نیست پای اکرامت لنگ

بر جام کسی مزن بنا کامی سنگ

مردی کرم است و مردمی ستاری

در مردی و مردمی مکن هیچ درنگ

ای هستیت از تمیز خلقان همه پاک

ذات تو منزه از عقول و ادراک

ما را تو ز خاک آفریدی و بتو

دانائی ماست چون توانائی خاک

ای آنکه منزهی تو از شبه و شریک

مملوک تو باشد آنچه هست از بد و نیک

نزدیکتری تو چونکه از من بر من

هم راه مرا ز خودبخود کن نزدیک

ای آنکه توئی بذات خود عین کمال

بر خلق رسد زخوان جود تو نوال

پوشی‌ تو معایبم چه حاجت یکسان

دانی تو حوائجم چه حاجت بسوال

گر طالب ره شدی ز مردان سبل

جو راهروی گذشته از جزو ز کل

کن مغز خرد معطر از طیب رسل

در بزم صفی که او گلابیست ز گل