شد صبح که هرکس پی کاری گیرد

یا آنکه بدوستی قراری گیرد

خوشوقت کسی بود که از خانه برون

آید سر راه انتظاری گیرد

گفتم ز غمت عاشق حیران میرد

گفتا بگذار تا بحرمان میرد

سیراب بسر چشمه ندارد آری

از تشنه خبر که در بیابان میرد

بر لب نه شکایتم ز فردی برسد

از من به فلک نه آه سردی برسد

بیدرد نیم گر نکنم شکوه ز درد

کو صاحب دردی که بدردی نرسد

اندیشه به کنه حق تعالی نرسد

برگرد که پای فکرت اینجا نرسد

اندیشه ما خاروخس و حق دریاست

خاموش که خس به قعر دریا نرسد

گو دی رسد و بهارش از پی نرسد

در خم میم از رسیدن دی نرسد

کافیست گل داغ و می خون دلم

گو موسم گل بیاید و می نرسد

فیضی بمن از چشمه نوشی نرسد

کامم ز لب شکرفروشی نرسد

میگریم و گریه‌ام ندارد اثری

مینالم و ناله‌ام بگوشی نرسد

زان ماه که روزم ز غمش شب باشد

جانم در تاب و جسم در تب باشد

جام دگران از می گلگون لبریز

پیمانه من ز خون لبالب باشد

آنرا که نه دانش و نه عرفان باشد

حاشا که ز معصیت گریزان باشد

از جرم و گنه بیخبران را چه گریز

کج‌کج رفتن لازم مستان باشد

هرکس که بجرگ نکته سنجان باشد

چون من نه خوش آهنگ و خوش‌الحان باشد

در باغ بود هزار بلبل اما

زآن جمله یکی هزار دستان باشد

از جور و جفا چو خار می‌باید شد

آواره ز کوی یار می‌باید شد

آئین وفا بهر دیاری باشد

گرد سر آن دیار می‌باید شد

آنم که نشاط من بکلفت ماند

صاف عیشم بدرد محنت ماند

شهد طربم بزهر حسرت ماند

صبح وطنم بشام غربت ماند

افغان که نه عمر جاودان خواهد ماند

فریاد که نه جسم و نه جان خواهد ماند

در کنج لحد از تن فرسوده ما

فرداست که مشتی استخوان خواهد ماند

نه تاج و نه تخت و نه نگین خواهد ماند

نه سلطنت روی زمین خواهد ماند

ساقی تو ز لطف شیشه و ساغر را

خالی کن و پرکن که همین خواهد ماند

از کوی غم تو سینه ریشان رفتند

یک یک ز جفای جورکیشان رفتند

گفتی که بگو چگونه ایشان رفتند

جمع آمده بودند پریشان رفتند

روزی که بکوی میفروشان بردند

از جام نخست عقل و هوشم بردند

از باده‌چان دوش خراب افتادم

کز میکده امروز بدوشم بردند

چون موج گروهی که عنان تاب شدند

زین بحر و تن آسوده ز هر باب شدند

تا کشتی خویش را بساحل بردند

سرگشته صدهزار گرداب شدند

شد صبح کاجابت بدعا وابندند

حاشا که در فیض بدلها بندند

آمد شبنم فرود برخیز از خواب

زان پیش که آبرا ز بالا بندند

آنانکه بگفتگو بدانش ثمرند

وآنان که بزهد در جهان نام‌ورند

مشنو ز پرستش حق ار لاف زنند

یاران خداپرست قوم دگرند

شاهان جهان که از صدای کوسند

مست و گه رحلت همه تن افسوسند

با دست تهی روند آخر هرچند

کیخسرو و کیقباد و کیکاووسند

آنانکه نه از خیل خردمندانند

نیک و بد خویش را ز گردون دانند

از چرخ مکن شکوه که هرگردنده

گردد بهمان روش که میگردانند