از کلام و خنده دشنام و گله، ضرب و کنایت

شور و شیرین تند و تلخ و ترش و تیز است آن زبانش

از دیر نخواهم رفت در کعبه که میدانم

در دیر و حرم قبله است محراب دو ابرویش

رفیق من مه من یار من جعلت فلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

مطاعا، مشفقا تا چند غفلت داری از حالم

ببین دور از درت گیتی پریشان کرده احوالم

خداوندگارا تو را در دو عالم

به اورنگ اقبال خواهم مسلم

عزیز من به خدا جز تو یک عزیز ندارم

رفیق هجر تو جز اشک ریز ندارم

در آن زمان که بود بیم جان شگفت مدار

به زیر چادر ناهید اگر خزد بهرام

به ابی انت و امی ز خدا می خواهم

که رساند زره لطف بدان درگاهم

من موصوله ام و از لب لعلت جانا

صله بوسه دهم عاید آن می خواهم

تصدقت شوم ای گلعذار سیمین تن

که بی حضور تو تلخ است زندگانی من

قربان سرت شوم بیا حالم بین

در دست فراق خویش با مالم بین

هنر اکنون به دل خاک طلب باید کرد

زانکه اندر دل خا کند همه پرهنران

دردت به جانم ای بت نامهربان من

زیرا که بی تو مایه‌ی رنج است جان من

همایون باد و فرخ باد و میمون

جلوس شاه بر تخت همایون

پیش مرگت شوم ای لعبت چین

که غلامیت به از سلطنت روی زمین

رئیس خیل هواجن امام جمعه حسن

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

شبروی گر هست ماه است آن هم اندر آسمان

سرکشی گر هست سروست آن هم اندر بوستان

برادرا، به عروس نشاط،همسر شو

ولیک با خبر از حال این برادر شو

دل زنده می شود به نسیم خیال تو

جان رقص می کند به امید وصال تو

ببال ای تخت افریدون نیار ای تاج کیخسرو

که این ملک کهن را داد یزدان شهریاری تو