بلبل به سحر دو دیده پر خون آید

با ناله و نوحه دگرگون آید

گل از پس پرده بود چون گریه شنید

خندان خندان ز پرده بیرون آید

دوران فلک چون تو شهی ننماید

تیغ پدرت بند فلک بگشاید

از پشت اتابک چو تو شاهی زاید

زیرا که ز شیر بچه هم شیر آید

بنمای رخ ار کام منت می باید

زان پیش که دود از آتشت برناید

آنکس که به آتشت دمی گرم نشد

از دود تو گر کور نگردد شاید

خورشید رخت شبی که وصل آراید

با پرتو او ستاره پیدا ناید

وان روز که از هجر دری نگشاید

در روز مرا ستاره می بنماید

ای صبر نگفتی چو غمی پیش آید

خوش باش که کار تو ز من بگشاید

رفتی چو کلاه گوشه غم دیدی

ای صبر کنون کفش کرا می باید؟

چون حق مروت و کرم نگزارید

امروز که فرمانده و دولتیارید

فردا که شود چشم سعادت در خواب

از کرده بد چه چشم نیکی دارید؟

چون کار من از شهاب بر چرخ رسید

وز دست غمم به لطف خود باز خرید

هجر آمد و روز من سیه کرد چو شب

یعنی که شهاب جز به شب نتوان دید

برخاست دلم تا دگری بگزیند

گفتم بنشین که یار از من بیند

آمد غم تو گفت بدو بنمایم

برخاستنی که تا زید ننشیند

آن دل که ز غم خون شد اگر به بیند

بنشیند و دامن ز غمت در چیند

بر خون من اگر نشست را بگزیند

برخیزد مشتریش چون بنشیند

یاد تو چو جان در دل من بنشیند

کو آنکه ز عالم غم تو بگزیند

فرخ رخ و روز آنکه هر صبحدمی

دیده بگشاید و جمالت بیند

ای دل طمع از جفاپرستی بردار

هشیار شو و دلت ز مستی بردار

در کار خلاص تو دعا خواهم کرد

ای پای ز جای رفته دستی بردار

جانم به سر زلف مشوش بگذار

خوش باش و مرا به عیش ناخوش بگذار

دل گرچه از آن تست آبش بمکن

این خانه . . . از برای آتش بگذار

ای از غم هجران تو ای طرفه نگار

در هر نفسی شکایتم بودی کار

وامروز که با خوی بدت گشتم یار

از هجر تو شکرست به روزی صد بار

یارم سخن عشوه نهاد اندر بار

غم تاختن آورد ز من برد قرار

دل چون غم او دید ز جان شد بیزار

خه ای دل و زه ای غم و احسنت ای یار

یک تیر جفا نماند کان زیبا یار

آنرا نزدست بر دل من صد بار

وین طرفه که هر لحظه کنم توبه ز عشق

بازم به کرشمه ای برد بر سر کار

با من چو گل ار شبی بپیوندد یار

ننشسته هنوز رخت بر بندد یار

چون ابر به صد دیده همی گریم من

چون گل به هزار لب همی خندد یار

ای دل ز ره دراز می آید یار

خوش باش که دلنواز می آید یار

وی صبر رمیده در غم فرقت او

باز آی سبک که باز می آید یار

گر دیده بدی روی ترا یوسف مصر

آشفته شدی چو من گدا یوسف مصر

با این همه هم به نیکویی غره مشو

با آنهمه نیکویی کجا یوسف مصر؟

من دوش به یار گفتم ای تنگ شکر

شاید که ترا گزم بار دگر

بگرفت به دندان لب چون بسد تر

یعنی لب از آن تست و دندان بر سر

چون لطف سماع هست جامی کم گیر

چون کار طرب بپخت خامی کم گیر

با لفظ خوش تو چه حاجت به شراب؟

با سحر حلال تو حرامی کم گیر