بتندید عذرا چو مردان جنگ

ترنجید بر بارگی تنگ تنگ

بیک ماه بالا گرفت آن نهال

فزون زانکه دیگر درختان بسال

چو سر کفته شد غنچۀ سرخ گل

جهان جامه پوشید همرنگ مل

بزرینه جام اندرون لعل مل

فروزنده چون لاله بر زرد گل

سپه پهلوان بود با شاه جم

بخّم اندرون شاد و خرّم ببم

بر آن راهداران جوینده کام

یکی مهتری بد دیانوش نام

یکی تیز پائی و دانوش نام

گذشته برو بر بسی کام و دام

هزاران بدش اندرون طاق و خم

به بجکم درش نقش باغ ارم

تو شیری و شیران بکردار غرم

برو تا رهانی دلم را ز گرم

بجوشیدش از دیدگان خون گرم

بدندان همی کند از تنش چرم

بدل گفت اگر جنگجوئی کنم

بپیکار او سرخ رویی کنم

بگریند مر دوده و میهنم

که بی سر ببینند خسته تنم

یکی دوستش بود توفان بنام

بسی آزموده بنا کام و کام

زن بد کنش معشقولیه نام

نبودش جز از بد دگر هیچ کام

چو راهی بباید سپردن بگام

بود راندن تعبیه بی نظام

نقیبان ز دیدن بمانند کند

گر ایشان همیشه نباشند غند

پدر گفت هر مس چرائی دژم

نه همچون منی دلت مانده بغم

که این آلت من که شد ساخته

نگردد همی هیچ پرداخته

بآیین یکی شهر شامس بنام

یکی شهریار اندرو شادکام

فلقراط نام از در مهتری

هم از تخم آقوس بن مشتری

هر آنجا که پاره شد از در درون

شود استواری ز روزن برون

جزیره یکی بد بیونان زمین

کروتیس بدنام [و] شهری گزین

مرا در دل این بود رای و گمان

که کار من و تو بود همچنان

کجا پیش از این کار افروتشال

که بود الفتیشش هماره همال

کسی کرد نتوان ز زهر انگبین

نسازد ز ریکاشه کس پوستین