چون شب برسد ز صبح‌خیزان می‌باش

چون صبح شود ز اشک‌ریزان می‌باش

آویز در آن که ناگزیر است تو را

وز هرچه خلاف او گریزان می‌باش

من در غم هجر و دل به دیدار تو خوش

تن در غم هجر و دل به دیدار تو خوش

تا کی چشمم سرشک حسرت ریزد

اندر غم هجر و دل به دیدار تو خوش

ای خاک درت کعبه ارباب خصوص

نازل شده ز آسمان به وصف تو نصوص

از پرتو روی و خاتم لعل لبت

ظاهر شده سر لمعات است و فصوص

ای ذات رفیع تو نه جوهر نه عرض

فضل و کرمت نیست معلل به غرض

هر کس که نباشد تو عوض باشی ازو

وان را که نباشی تو کسی نیست عوض

ای بر سر حرف این و آن نازده خط

پندار دویی دلیل بعد است و سخط

در جمله کاینات بی سهو و غلط

یک عین فحسب دان و یک ذات فقط

آن را که نه عاشق است از یار چه حظ

وان را که نه مشتاق ز دیدار چه حظ

نابینا را چو چشم عالم بین نیست

ز الوان چه تمتع و ز انوار چه حظ

از تفرقه هجر تو در حلقه جمع

از بس که فشاندم اشک دوشینه چو شمع

در دیده نماند اشک و اکنون ز دلم

لو زاد علی العین دم فهوالدمع

خورشید تو زنگ خورده تیغ است دریغ

پنهان شده در نیام میغ است دریغ

مرآت جمال آفرینش همه اوست

ناداده جلا چنین دریغ است دریغ

امروز چنین کز آسمان ریزد برف

ترسم که بپرای جهان ریزد برف

ساید ز بلور مهره ژاله سپهر

چون سودگی بلور ازان ریزد برف

کی باشد کی لباس هستی شده شق

تابان گشته جمال وجه منطق

دل در سطوات نور او مستهلک

جان در غلبات شوق او مستغرق

ماییم به موج خیز حرمان شده غرق

چیزی نه به جز رعونت و حیله و زرق

ای کاش نمی یافت ره از لجه جمع

کشتی وجود ما سوی ساحل فرق

هر روز روم سوی گلستان غمناک

چون غنچه گریبان صبوری زده چاک

باشد که بگوید گل نورسته ز گل

با من خبری زان گل نورفته به خاک

ای لاله دلسوخته دامن چاک

داری رخی از داغ درون آتشناک

از خاک ز نو برآمدی چیست خبر

زان گل که به تازگی فرو رفته به خاک

کردم به طواف خانه یار آهنگ

سنگی دیدم نهاده آنجا بر سنگ

چون بود تهی ز یار ناکرده درنگ

واگر دیدم سنگ زنان بر دل تنگ

بگذر به دیار یارم ای پیک شمال

بر خاک رهش به جای من دیده بمال

ور قصه حال من کند از تو سوال

قل مات من الهجر علی اصعب حال

ای چارده ساله مه که در حسن و جمال

همچون مه چارده رسیدی به کمال

یارب نرسد به حسنت آسیب زوال

در چارده سالگی بمانی صد سال

در دیده عیان تو بوده ای من غافل

در سینه نهان تو بوده ای من غافل

از جمله جهان تو را نشان می جستم

خود جمله جهان تو بوده ای من غافل

ای برده غمت شادی صد ساله ز دل

هرگز نرود داغ تو چون لاله ز دل

روزی که به دل داغ تو با خاک برم

لاله ز گلم برآید و ناله ز دل

گویم نفسی دار ز من پاس ای دل

کز شرط ره است پاس انفاس ای دل

آن را که نه حق شناس و حق بین باشد

تا بتوانی مبین و مشناس ای دل

افلاک بود قسی حوادث چو سهام

رامی حق و آماجگه افراد انام

هشدار که سر کار شد گفته تمام

وز دایره رضا منه بیرون گام