دربهاران، پوست بر تن پردهٔ بیگانگیست

یا بسوزان یا به می ده جبه و دستار را

چشم ترا به سرمه کشیدن چه حاجت است؟

کوته کن این بهانهٔ دنباله‌دار را

از همان راهی که آمد: گُل، مسافر می‌شود

باغ‌بان، بی‌هوده می‌بندد، دَرِ گُل‌زار را

چون زندگی بکام بود مرگ مشکل است

پروای باد نیست چراغ مزار را

ز دلسیاهی آب حیات می‌آید

که تشنه سر به بیابان دهد سکندر را

شکوه مهر خامشی می‌خواست گیرد از لبم

ریختم در شیشه باز این بادهٔ پرزور را

ریشه‌ی نخلِ کهن‌سال، از جوان، افزون‌تَر است

بیش‌تر دل‌بستگی باشد به دنیا، پیر را

در دل آهن کند فریاد مظلومان اثر

ناله از زندانیان افزون بود زنجیر را

کشور دیوانگی امروز معمور از من است

من بپا دارم بنای خانهٔ زنجیر را

از هایهای گریهٔ من، چون صدای آب

خواب غرور گشت گرانسنگ، ناز را

دیدن گل از قفس، بارست بر مرغ چمن

رخنهٔ زندان کند دلگیرتر محبوس را

دَوامِ عشق اگر خواهی، مَکُن با وصل، آمیزِش

که آبِ زندگی هم، می‌کُنَد خاموش، آتش را

این زمان، در زیرِ بارِ کوهِ مِنّت می‌روم

من؛ که: می‌دزدیدم از دستِ نوازش، دوش را

یا خم می یا سبو یا خشت یا پیمانه کن

بیش ازین در پا میفکن خاکسار خویش را

پرواز من به بال و پر توست، زینهار

مشکن مرا که می‌شکنی بال خویش را

هر سر موی تو از غفلت به راهی می‌رود

جمع کن پیش از گذشتن کاروان خویش را

کاش وقت آمدن واقف ز رفتن می‌شدم

تا چو نی در خاک می‌بستم میان خویش را

دل را حیات از نفس آرمیده است

بیماری نسیم دهد جان، چراغ را

به بوی گل ز خواب بیخودی بیدار شد بلبل

زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را

خیرگی دارد ترا محروم ورنه گلرخان

همچو شبنم از هوا گیرند چشم پاک را