شوخ طاقی دوز را در بزم ساقی می کنند

بر سر او عشقبازان جنگ طاقی می کنند

شوخ بقال از دهان پسته اش گفتم سخن

خانه من رفت و گفتا کشمشی گویی مکن

مه بقال چون سرکا بود کارش ترشرویی

زبان پسته اش دارد به مردم کشمشی گویی

دلبر بقال را امشب به سامان ساختم

خانه خود بردم و چون پسته خندان ساختم

شوخ بقال او متاع خود مرا تکلیف ساخت

از دهان پسته اش بوسیدم و مغزم گداخت

دلبر بقال دارد خلق خوب و روی نغز

خانه من رفت و کردم دامنش پر چار مغز

دلبر بقال با من آشنایی می کند

چون به دوکانش روم غولنگ خالی می کند

دلبر بقال با من کرد سودا دلگشاد

چشم پوشید و به زیر سر سبدها را نهاد

تا دل به آن جهود پسر مات کرده‌ام

ایمان خود درست به تورات کرده‌ام

او را به خانه هرشب شنید که برده‌ام

ترسا شدن به خویشتن اثبات کرده‌ام

شوخ کمانگر من دل شد نشانه او

افتاد بر سر من سودای خانه او

در گوشه یی نشینم با قامت خمیده

سر سازم از رگ و پی رو در فسانه او

شوخ کمانگرم که دلم هست خسته اش

زورم نمی رسد به کمان شکسته اش

با آن نگار پیک مرا ذوق بندگیست

کارم چو آفتاب به عالم دوندگیست

زنگ فلک ز ناله من گشت پر صدا

دستم نمی‌رسد به میانش چه زندگیست

آن نگار پیک باشد دلربای شوخ و شنگ

خانه خود بردم و با او نمودم ضرب رنگ

شوخ شاطر خانه ام را آمد و پرسید و رفت

دامن خود را به اطراف کمر پیچید و رفت

مه گلیم فروشم پلاس پوش آمد

نمد به دوش رقیب گلیم گوش آمد

گلیم وار شدم پهن در ته پایش

بگفت خیز که بازار در خروش آمد

با نمدمال امردی دی من سخن گفتم به چشم

گفت رو رو از دکانم در بساطم نیست پشم

با مه صراف گفتم خویش را یارت کنم

صرف سازم کهنه و نو صاحب کارت کنم

شوخ حمامی که دارد همچو آتش روی گرم

می شود از باد حمامش رگ و پی چرب و نرم

شوخ حمامی که از جان هستم آتش کار او

آب گشتم سوختم از گرمی بازار او

آب ریز امرد که او را هست روی همچو ماه

می کشد همراه دلو آب یوسف را ز چاه