هر کسی از تو نشانی به گمان می‌گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد

سرو سامان سخن گفتن این جمعم نیست

پهلوی من بنشانید پریشانی چند

هیچ کس نامهٔ سر بستهٔ ما فهم نکرد

نه همین خاتمه‌اش نیست که عنوانش نیست

تا یک دلت قبول کند قرب حق مجو

سرمایهٔ قبول در انکار عالمی است

بر چهرهٔ حقیقت اگر مانده پرده‌ای

جرم نگاه دیدهٔ صورت پرست ماست

شهود بت ز پراکندگیم باز آورد

دلیل راه حقیقت برهمنی است مرا

تا درنگری نه سرو مانده است و نه بید

نه خار هوس نه گلستان امید

دهقان فلک خرمن عمر همه را

می‌پیماید به کیل ماه و خورشید

از هیچ کس بجز دو زبانی ندیده‌ام

خلق زمانه را همه گویی زبان یکی است

دور و دراز شد سفر بی خودی مرا

گویا به بوی زلف تو از هوش رفته‌ام

واحد که به کوی دوست منزل دارد

غم نیست اگر غم تو در دل دارد

پیوسته به تعمیر بدن مشغول است

بیچاره همیشه دست در گل دارد

ای آنکه برای تست رای همه کس

وی آنکه تویی مرا به جای همه کس

در پای تو اوفتاده‌ام دستم گیر

کوتاه کن از میانه پای همه کس

واحد که چو آتش به برت می‌گردد

گر خاک شود خاک درت می‌گردد

گر آب شود روان به سوی تو شود

ور باد شود گِردِ سرت می‌گردد

معشوقه وصال جاودانت ندهد

ره جانب خویش رایگانت ندهد

بگذر ز حدیث وصل کاین پرده نشین

تا جان ندهی ز خود نشانت ندهد

ذوق وصلی که عاشقان تراست

همه آسایش جهان ارزد

چون خیال تو ز پیش نظر من نرود

شرم دارم که شکایت کنم از تنهایی

چنان ازپا فکند امروزم ازرفتار وقامت هم

که فردا برنخیزم بلکه فردای قیامت هم

از آن تنهایی و ملک غریبی شد هوس ما را

که روزی چند نشناسیم ما کس را و کس ما را

در عالم بی ثبات کس خرم نیست

شادی و نشاط در بنی آدم نیست

آن کس که درین زمانه او را غم نیست

یا آدم نیست یا درین عالم نیست

یاران کهن که بنده بودم همه را

دربند وفای خود ستودم همه را

زنهار زکس وفا مجویید که من

دیدم همه را و آزمودم همه را

محمدؐعربی آفتاب هر دوسرا

کسی که خاک درش نیست خاک بر سر او

شنیده‌ام که تکلم نمود همچو مسیح

به این حدیث لب لعل روح پرور او

که من مدینهٔ علمم علی در است مرا

[...]

هرکه از روی ارادت پا نهد در راه عشق

عالمی پیش آمدش کز هر دو عالم بگذرد

ای که می‌پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست

منزل او در دل است اما ندانم دل کجاست