عشق تو نهالیست که خواری ثمر اوست

من خاری از آن بادیه‌ام کاین شجرِ اوست

بر مائدهٔ عشق اگر روزه گشایی

هشدار که صد گونه بلا ماحضر اوست

وه کاین شب هجران تو بر ما چه دراز است

[...]

ای درسر زلف تو صد فتنه به خواب اندر

درعشق تو خواب من نقشی است بر آب اندر

در شرع محبت زان فضل است تیمم را

کزدامن پاکان هست گردی به تراب اندر

کشتهٔ لعل لبت کی کند اندیشه ز مرگ

کزدم روح قدس زنده به جان دگراست

خواهی که شوی کسی ز هستی کم کن

ناخورده شراب وصل مستی کم کن

با زلفِ بتان درازدستی کم کن

بت را چه گنه تو بت پرستی کم کن

من مظهر نطق و نطق حق ذات من است

وندر دو جهان صدای اصوات من است

از صبح ازل هر آنچه تا شام ابد

آید به وجود و هست ذرات من است

در دایرهٔ وجود موجود علی است

وندر دو جهان مقصد و مقصود علی است

گر خانهٔ اعتقاد ویران نشدی

من فاش بگفتمی که معبود علی است

گر کنی قبلهٔ جان روی نگاری باری

ور رود عمر به سر در غم یاری باری

زلف او محشر جان‌هاست دلاسعیی کن

که در آن حلقه درآیی بشماری باری

از رهِ خویش پرستی قدمی بیرون نه

قطع این منزل و ره جز به چنین گام مکن

من گنج لامکانم اندر مکان نگنجم

برتر ز جسم و جانم درجسم و جان نگنجم

وهم و خیال انسان رو سوی من ندارد

در وهم از آن نیابم در عقل از آن نگنجم

حق بین نظری باید تا روی مرا بیند

چشمی که بودخودبین کی نورخدا بیند

از مشرق دیدارش آن را که بود دیده

انوار تجلی را پیوسته چو ما بیند

ای چشم نسیمی را از روی تو بینایی

[...]

ای خسته‌ای که بی خبر از درد دوستی

بی درد خود بگو که ترا چون دوا کنند

کی تواند شدن از سرّ اناالحق واقف

هرکه او را غم آنست که بردار کنند

دردمندان ز تو هر لحظه دلی می‌طلبند

تا به درد و غم عشق تو گرفتار کنند

چه نکته بود که ناگه ز غیب پیداشد

که هر که واقف آن نکته گشت شیدا شد

چه مجلس است و چه بزم اینکه ازمی توحید

محیط قطره شد آنجا و قطره دریا شد

نبینی روی دل تاروی دل دراین و آن بینی

نیابی خویش را تا خویشتن رادر میان بینی

بگو منصور از زندان اناالحق گو برون آید

که دین عشق ظاهرگشت و باطل کردمذهب‌ها

به اندک التفاتی زنده دارد آفرینش را

اگرنازی کند در دم فرو ریزند قالب‌ها

رو جانب حق از همه سو باید بود

در کوشش نفی مو به مو باید بود

از بهر ظهور تو نهان کرده ترا

در سرّ خود و ظهور او باید بود

قومی ترا زخلوت و عزلت طلب کنند

تو شور شهر و فتنهٔ بازار بوده‌ای

پرسش چه می‌کنی ز خطا و ثواب ما

چون هرچه کرده‌ایم خبردار بوده‌ای

نظر گردد حجاب آنجا که من دیدار می‌بینم

نهان از چشم ظاهربین تماشای دگر دارد

ما را به صد افسانه در خواب چو می‌کردی

از بهرچه می‌کردی بیدار ز خواب اول

نیازارم ز خود هرگز دلی را

که می‌ترسم در آن جای تو باشد