دوش آن بت من دست در آغوشم کرد

بگرفت و بقهر حلقه در گوشم کرد

گفتم صنما ز عشق تو بخروشم

لب بر لب من نهاد و خاموشمکرد

تا من بمیان خلق باشم با تو

تنها ز همه خلق من و تنها با تو

خورشید نخواهم که برآید با تو

آیی بر من سایه نیاید با تو

مجنون روزی سگی بدید اندر دشت

مجنون همگی بر سر سگ شادان گشت

گفتند که بر سگی ترا شادی چیست

گفتا روزی بکوی لیلی بگذشت

گر عشق همی مونس و هم خانۀ ماست

غمها همه یک جرعۀ پیمانۀ ماست

از عقل فراگذر که در عالم عشق

او نیز غلام دل دیوانۀ ماست

بستم کمر عشق بنام دل خویش

بردم بر دلبرم پیام دل خویش

حاصل کردم مِراد و کام دل خویش

ای من ز میان جان غلام دل خویش

ای سرو سهی ماه تمامت خوانم ؟

یا آهوی افتاده به دامت خوانم ؟

ز این هر سه بگو که تا کدامت خوانم ؟

کز رشک نخواهم که به نامت خوانم

فرمان بری و زلف به میدان ببری

چوگان کنی و گوی ز شاهان ببری

چوگان زلف را اگر تو فرمان ببری

چیزی که بگفته‌‬ای به پایان ببری

ای نوش لبان چه زهر نابی بر من

وی رحمت دیگران عذابی بر من

دستم ندهی و دست تابی بر من

خورشید جهانی و نتابی بر من

در مذهب شرع کفر رسوا آمد

زیرا که جنون ز عشق سودا آمد

هر کس که به کفر عشق بینا آمد

از دست بت شاهد یکتا آمد

معشوق منا! بی تو نمی‬‌یارم زیست

درمان وصال تو نمی‌‬دانم چیست

تا عشق فراق کرد دیوانه دلم

در عالم، کس نیست که بر من نگریست

ای کفر، مغان از تو جمالی دارند

وز حسن تو بی نشان کمالی دارند

کافر نشوند که کفر راهی دورست

از کفر دریغا که خیالی دارند!

از نور به نور، منزلی بس دور است

کاین نور ز ظلمتست و آن از نور است

توحید و یگانگی برون از نور است

آنکس که نداند این سخن معذور است

اندر دو جهان مشرک و کافر ماییم

زیرا که بت و شاهد و دلبر ماییم

با گوهر اصل هیچ نماند در خور

آن گوهر اصل را چو در خور ماییم

جوینده‌ی ما به شهر در بسیارست

ای هر که مرا جوید کارش زارست

بر درگه ما ز ده هزاران دارست

بر هر داری سر مریدی زارست

معشوق بلاجوی ستمگر دارم

وز آب دو دیده آستین تر دارم

جانم برد این هوس که در سردارم

من عاقبت کار خود از بر دارم

از عشق تو ای صنم غمم بر غم باد

سودای توأم مقیم دم بر دم باد

با آتش عشق تو دلم محکم باد

عشقی که نه اصلیست اصلش کم باد

در کوی خرابات چه درویش و چه شاه

در راه یگانگی چه طاعت چه گناه

بر کنگرۀ عرش چه خورشید چه ماه

رخسار قلندری چه روشن چه سیاه

معشوق، مرا گفت نشین بر در من

مگذار درون آنکه ندارد سر من

آنکس که مرا خواهد گو: بیخود باش

این، درخور کس نیست مگر در خور من

گر خال و خد و چشم تو کافر باشد

این جان و دلم درو مُجاور باشد

شرطی کن اگر زلف تو بیداد کند

ما را صنما لب تو داور باشد

چندان نازست ز عشق تو در سر من

کاندر غلطم که عاشقی تو بر من

یا خیمه زند وصال تو بر سر من

یا در سر این غلط شود این سر من