آن را که عقل و همّت و تدبیر و رای نیست

خوش گفت پرده‌دار که کس در سرای نیست

دیدهٔ اهلِ طمع به نعمتِ دنیا

پُر نشود همچنان که چاه به شبنم

سگی را گر کلوخی بر سر آید

ز شادی برجهد کاین استخوانی‌ست

وگر نعشی دو کس بر دوش گیرند

لئیم‌الطبع پندارد که خوانی‌ست

به خون عزیزان فرو برده چنگ

سر انگشت‌ها کرده عناب‌رنگ

دلی که حور بهشتی ربود و یغما کرد

کی التفات کند بر بتان یغمایی

چون سگ درنده گوشت یافت نپرسد

کاین شتر صالح است یا خر دجال

با گرسنگی، قُوَّت پرهیز نماند

افلاس عنان از کف تقوی بستاند

هان تا سپر نیفکنی از حملهٔ فصیح

کاو را جز آن مبالغهٔ مستعار نیست

دین ورز و معرفت که سخندان سجع‌گوی

بر در سلاح دارد و کس در حصار نیست

او در من و من در او فتاده

خلق از پی ما دوان و خندان

انگشت تعجّب جهانی

از گفت و شنیدِ ما به دندان

جور دشمن چه کند گر نکشد طالب دوست

گنج و مار و گل و خار و غم و شادی به هم‌اند

اگر ژاله، هر قطره‌ای دُر شدی

چو خرمهره بازار از او پُر شدی

گر از نیستی دیگری شد هلاک

مرا هست بط را ز طوفان چه باک

پدر به جای پسر هرگز این کرم نکند

که دست جود تو با خاندان آدم کرد

خدای خواست که بر عالمی ببخشاید

تو را به رحمت خود پادشاه عالم کرد

مکن ز گردش گیتی شکایت ای درویش

که تیره‌بختی اگر هم بر این نسق مردی

توانگرا چو دل و دست کامرانت هست

بخور ببخش که دنیا و آخرت بردی

دونان چو گلیم خویش بیرون بردند

گویند چه غم گر همه عالم مردند