هر که مزروع خود بخورد خوید

وقت خرمنش خوشه باید چید

زبان بریده بکنجى نشسته صم بکم

به از کسى که نباشد زبانش اندر حکم

گوش خر بفروش و گوش تازه خر

کین سخنها در نیابد گوش خر

تا نمیرد یکى بناکامى

دیگرى شادکام ننشیند

مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت

که بسیار کس چون تو پرورد و کشت

آنان که بکنج عافیت بنشستند

دندان سگ و دهان مردم بستند

فرزند خوش است اگر خلف باد

گر ناخلف است گو تلف باد

فرزند اگر توده‌ى خاکستر است

نور دو چشم پدر و مادر است

راستى موجب رضاى خداست

کس ندیدم که گم شد از ره راست‌

زبان بریده بکنجى نشسته صم بکم

به از کسى که نباشد زبانش اندر حکم

اظهار عجز پیش ستم پیشه ابلهیست

اشک کباب باعث طغیان آتش است‌

بهمه حال شکر باید کرد

که مبادا از این بتر گردد

هر که او نیک میکند یا بد

نیک و بد هر چه میکند شاید

هر چه کنى بخود کنى، گر همه نیک و بد کنى

کس نکند بجاى تو، آنچه تو خود بخود کنى‌

نکوئى با بدان کردن چنانست

که بد کردن بجاى نیک مردان

راه ز اندازه برون رفته ای

پی نتوان برد که چون رفته ای

عقل در این واقعه حاشا کند

عشق نه حاشا که تماشا کند

خبرم مپرس از من چو مقابل من آئی

که چو در رخ تو بینم، زخودم خبر نباشم

مریض عشق اگر صد بود علاج یکی است

مرض یکی و طبیعت یکی، مزاج یکی است

تمام طالب وصلیم و وصل می طلبیم

اگر یکیم و اگر صد که احتیاج یکی است

بجز فساد مجو وحشی از طبیعت دهر

[...]

شد وقت آن دیگر که من ترک شکیبائی کنم

ناموس را یکسو نهم، بنیاد رسوائی کنم

چندان بکوشم در وفا کز من نپوشد راز خود

هم محرم مجلس شوم، هم باده پیمائی کنم

تو خفته و من هر شبی در خلوت جان آرمت

[...]

قامتت راست چو تیر است و عقابست تیری

که زن دور و مرا در دل و در جان گذرد.

دی که رسوا شده ای دیدی و گفتی این کیست

دامن آلوده بخون خسرو تردامن بود