مشو با کم از خود مصاحب که عاقل

همه صحبت بهتر از خود گزیند

گرانی مکن با به از خود که او هم

نخواهد که با کمتراز خود نشیند

ای بیخبر از درد دل و داغ نهانی

ما قصه ی خود با تو بگفتیم و تو دانی

دل مینگرد روی تو، جان میرود از دست

داریم از این روی بسی دل نگرانی

ای شمع که ما را به سخن شیفته کردی

[...]

گویند به حشر گفتگو خواهد بود

و آن یار عزیز تند خو خواهد بود

از خیر محض جز نکوئی ناید

خوش باش که عاقبت نکو خواهد بود

در مکتب عشق فضل و دانش رندی است

دانشمندی مایه ی ناخورسندی است

یک خنده زروی عجز بر خاک نیاز

بهتر زهزار گونه دانشمندی است

گر در پی قول و فعل سنجیده شوی

در دیده خلق مردم دیده شوی

با خلق چنان مزی که گر فعل ترا

هم با تو عمل کنند، رنجیده شوی

زین بزم برون رفت و چه خوش رفت حسابی

[...]

خوشا وقت شوریدگان غمش

اگر زخم بینند و گرمرهمش

گدایانی از پادشاهی نفور

بامیدش اندر گدائی صبور

دما دم شراب الم درکشند

[...]

به تیغ می زد و می رفت و باز می نگریست

که ترک عشق نکردی سزای خود دیدی

تو عاشق دیده و من عاشق معشوق نادیده

مرا آغاز کار است و ترا انجام پرکاری

آدمیزاده طرفه معجونی است

کز فرشته سرشته و ز حیوان

گر کند میل این بود کم از این

ور کند میل آن شود به از آن

ای گرانمایه ترین گوهر پاک

[...]

بداند زحق مردم نیک و بد

مکن ای جوانمرد صاحب خرد

که بد مرد را خصم خود میکنی

وگر نیکمرد است، بد میکنی

یکی گربه در خانه زال بود

[...]

فریاد از این غصه که درد دل ما را

هر چند شنیدی همه افسانه گرفتی

شاهی همه روز می کشیدی

روزی دو سه روز پارسا باش

رئیس دهی با پسر در رهی

گذشتند بر قلب شاهنشهی

پسر چاوشان دید و تیغ و تبر

قباهای اطلس، کمرهای زر

یلانی کماندار و شمشیر زن

[...]

ای حسن توبه آن گهی کردی

که ترا قوت گناه نماند

ای وصل تو برتر از تمنای امید

تا پخته ماند با تو سودای امید

من در تو کجا رسم که آنجا که توئی

نه دست هوس رسید و نه پای امید

چو گوهر پاک دارد، مردم پاک

کی آلوده شود در دامن خاک

گل سرشوی از این معنی که پاک است

به سر بر میکنندش گرچه خاک است

به مردم درآویز اگر مردمی

که با آدمی خو گر است آدمی

اگر کان و گنجی چونائی بدست

بسی گنج زاینگونه در خاک هست

چو دوران ملکی بپایان رسد

[...]

ما بی تو دمی شاد به عالم نزدیم

خوردیم بسی خون دل و دم نزدیم

بی شعله ی آه لب زهم نگشودیم

بی قطره ی اشک چشم بر هم نزدیم

شاها دل آگاه گدایان دارند

سر رشته ی عشق بینوایان دارند

گنجی که زمین و آسمان طالب اوست

گر درنگری، برهنه پایان دارند

هستی برای ثبت ثنایت صحیفه ای است

کآغاز آن ازل بود انجام آن ابد

در جنب آن صحیفه چه باشد اگر به فرض

صدنامه در ثنای تو انشا کند خرد

نتوان صفات تو زطلسم جهان شناخت

[...]

یک امروز است ما را نقد ایام

برآن هم اعتمادی نیست تا شام