زا و تاد ار بپرسی چار مردند

که هر یک در مقام خویش فردند

جهانرا در مقام حفظ و سکنند

جهات سته را این چار رکنند

محل نظره خلاق کونند

[...]

اشارت باءببد و ممکناتست

که موج ثانی از دریای ذاتست

بود تا از تعینها کنایت

هم از تعداد موجودات آیت

ز مرد داری از نور هدایت

ز نفس کلیت باشد کنایت

زمان مذکور شد در آن دایم

بیانش نیست بر تکرار لازم

دگر نوریست زیتت در عبارت

کز استعداد اصلی شد اشارت

دگر گویم تو را ز اسفار اربع

نهایت چیست هر یک را بموقع

مراد از واو باشد وجه مطلق

که درکل است و هر کل ز اوست مشتق

عبارت هاء ز ذات شاه جود است

وی از حیث ظهور است و وجود است