دل با غم آن صنم سپردیم و گذشت

این جام به دست جم سپردیم و گذشت

هر نقد نفس که بود درمخزن جان

نشمرده به دست غم سپردیم و گذشت

امشب که طرب از دل مهجور برفت

نومید طبیب از سر رنجور برفت

گفتم که تماشای رخ درد کنم

ناگه ز چراغ زندگی نور برفت

آن شوخ چو جام ناز در چنگ گرفت

صد ملک ملاحتش به نیرنگ گرفت

از تیزی آفتاب حسن آن عارض

پر نازک بود اندکی رنگ گرفت

امشب می درد آسمان بی ‌غش باد

در خرمن صبح این شب ما آتش باد

خورشید اگر ز رشک امشب سوزد

نوروز جهان تویی که روزت خوش باد

در کوی تو هر گه پای اندیشه نهاد

در سینه او درد رگ و ریشه نهاد

آنجا کم جان خویش می‌باید گفت

نتوان به هوس پای درین بیشه نهاد

آن می که دلش به صد تمنا می‌خورد

در میکده نی صاف از آن ماند نه درد

آن حسن که دل ز دست مجنون می‌برد

سوگند به جان غم که با مجنون مرد

ناصح ما را میل نصیحت دارد

پندارد دل ز عشق محنت دارد

می‌بیند آتش و ولی آگه نیست

کاین دوزخ ما مشرب جنت دارد

آهم چو بر آسمان شبیخون آرد

بر هر مویم فغان شبیخون آرد

هر ناوک ناله‌ای که لب بگشاید

بر گردد و بر کمان شبیخون آرد

آنم که ز من زبان سخن نپذیرد

گر روح شوم تمام تن نپذیرد

از بس که شدم دست زد رد و قبول

آیینه ز ننگ عکس من نپذیرد

حسنت که صلای شوق عالم برزد

غم نیست اگر دمی ز محنت دم زد

کفرست ولی یقین که از رشک ایزد

هنگامه دلربائیت بر هم زد

با آن که به جانم از تو جز تب نرسد

یک روز نشاط از پی صد شب نرسد

از پاره دل خسک به راه افشانم

تا قاصد شکوه زود بر لب نرسد

ز آن پیش دلا که هجر زارت بکشد

زنهار چنان کنی که یارت بکشد

بر وعده او ز سادگی دل ننهی

کاری نکنی که انتظارت بکشد

چون زلف ترا باد صبا شانه کشد

بر گوش چنان خرد صد افسانه کشد

از کعبه هوای سر زلفت دل را

زنار به گردن سوی بتخانه کشد

آن غنچه که از لباس خود بیرون شد

در کسوت دیگر شد و گویم چون شد

جان شیرین در تن خسرو آمد

روح لیلی به قالب مجنون شد

داغ تو به آفتاب تب نفروشد

این شمع فروغ خود به شب نفروشد

عالم عالم ناله پروده به خون

دارد جگر و یکی به لب نفروشد

دندان امشب ز درد شد بس که نژند

داغیم به روی آتش از خواب سپند

گر درد چنین تیز کندش گرنه

دندان طمع ز عمر می‌باید کند

ای چرخ بر آتشم نهی همچو سپند

کز سفله طبیعتان کنی دفع گزند

ای سفله به ما مضایفه تا کی و چند

کز تست چراغ ما به بادی خرسند

ای آنکه دمت راز مسیحا داند

کی رنجه شدن از تو دل ما داند

در دیده تو نوری و نرنجد از نور

آن دیده که لذت تماشا داند

باز آمد و رفت و هجر خونخوار بماند

ز آن روز سفید این شب تار بماند

در دیده ما نگاه نومید نشست

در سینه ما امید بیمار بماند

چون اشک ز خون هوسم ساخته‌اند

چون ناله ز دود نفسم ساخته‌اند

بیگانه پرواز مرادست پرم

گویی ز برای قفسم ساخته‌اند