چو گردد بهر قتل من علم تیغ جفای او

تظلّم را بهانه سازم و افتم به پای او

کاشکی افزون شود هر لحظه استغنای او

تا ز سر بیرون کنند اهل هوس سودای او

برخاست یار و طعنهٔ اغیار تازه شد

میلی دگر چه فایده دارد نشست تو؟

همشیره! خرج ماتم بابا از آن تو

صبر از من و تردّد غوغا از آن تو

در خفیه استماع وصیّت از آن من

در نوحه همزبانی ماما از آن تو

کهنه قلم، دوات شکسته از آن من

[...]

زمانی دردلم صد بار می‌آیی، نمی‌دانم

فریبم می‌دهی،‌ یا ناز و استغنا نمی‌دانی

ز بس که ساده‌دلم، چون تو گرم پیش آیی

گمان برم که مگر مهربان من شده‌ای

میل داری که بمیرند جهانی به هوس

غرضی هست که بر تربت ما می‌گذری

فریاد ازین غصّه که درد دل ما را

هرچند شنیدی، همه افسانه گرفتی

به نهان چنان نمایی همه را ز لطف رویی

که گمان برند هر یک، که تو خاص ازان اویی

ز اضطراب دلم رشک می‌شود ظاهر

چو پیش غیر، مرا در خیال می‌گذری

مرا به نیم نگه می‌توان تسلّی کرد

هزار حیف که این شیوه را نمی‌دانی

دشمنم کشت به فرمودهٔ تو

دیگر ای دوست چه می‌فرمایی؟