از غم آن جامه باف امروز خواهم شد هلاک

همچو ابریشم خرابم همچو ماکو سینه چاک

بر دکانش خویش را چون پار سنگ آویختم

از زبان شانه اش آمد صدا ما را چه باک

جامه باف امرد که باشد رشک ماه و آفتاب

می کند با عاشقان خویش در یک جامه خواب

دلبر دستارباف من بود مه پیکری

نیست چون دیوانگان او را به دستاری سری

کجاست آن پسر جامه باف خانه او

که تار و پود مرا کند اصول شانه او

جامه باف امرد خط رخسار خود را شانه کرد

عشقبازان را اصول شانه اش دیوانه کرد

جامه باف امرد که باشد دلربای شوخ و شنگ

خانه من آمد و شد در بر من جامه تنگ

جامه باف امرد بود دیوانه او بی حساب

می کند با عشقبازان کار در یک جامه خواب

آن بت سیرابه پز آید ز دیگش بوی مشک

از غم او پاچه ها باریک و سرها گشته خشک

کله پز امرد پسر بسیار سودا کرد و رفت

در میان پاچه خود آمد و جا کرد و رفت

بعد از این در خدمت آن کفشدوزم چون درفش

بر دکانش قرمه ام بر آستانش نعل کفش

دست بر دامان شوخ کفشدوز امشب زدم

کفش او را خانه خود بردم و قالب زدم

شوخ سلاخم به ظاهر دوست می گیرد مرا

خون من می ریزد و در پوست می گیرد مرا

شسته گر امرد که باشد زیر دستش بحر و بر

حکم او جاریست چون آب روان در خشک و تر

بهر شستشو شو اگر پا بر لب دریا نهد

کاسه خود را صدف پر سازد از آب گهر

رخت خون آلود خود را بهر شستن تا برم

[...]

شسته گر امرد که رفتارش بود آب روان

عاشقانش چون لب دریا همه تردامنان

با نگار شسته گر گفتم تویی دریای مشک

گفت رو رو پیش من قدری ندارد دست خشک

شوخ عینک ساز مهمان من افگار شد

چون مرا در خانه تنها دید چشمش چار شد

شوخ عینک ساز جای او بود در دیده ها

خانه من رفت و چشم او ز عینک شد جدا

شوخ طاقی دوز نرم از گفته قاضی نشد

تا نبردم خانه خود سر به سر راضی نشد

شوخ طاقی دوز من باشد ز مخمل بسترش

خانه من آمد و افتاد طاقی از سرش

شوخ طاقی دوز من دکان خود پوشاند و رفت

حال خود با او بیان کردم سری جنباند و رفت