آن بخت نداریم که فرزانه شویم

مقبول به کعبه یا به بتخانه شویم

برخیز که باز سوی میخانه شویم

جامی بزنیم و مست و دیوانه شویم

از میکده میآیم و چندان مستم

کاگاه نیم که نیستم یا هستم

از خلوت عشق تو بدیوان خرد

سد جای فتم اگر نگیری دستم

از عشق بسینه شعله ای افروزیم

از اشک بدیده موجه ای اندوزیم

شاید که ازین گرد بطالت شوییم

باشد که از آن پرده ی غفلت سوزیم

با خود همه عیب و با جمال تو خوشیم

با خود همه نقص و با کمال تو خوشیم

با خود همه سر بسر ملالیم ولی

با یاد تو شاد و با خیال تو خوشیم

ای خواجه ی جان وای خداوند دلم

از یاد تو بیشتر ز رویت خجلم

از من بحلی هر چه کنی یا نکنی

ای وای بمن اگر نسازی بحلم

ای عشق آخر سخن پذیرت دیدم

آسوده و عاجز و فقیرت دیدم

چل سال همی لاف شنیدم از تو

آخر در دست عقل اسیرت دیدم

من از کرمت بسی حکایت دارم

کی از ستمت دگر شکایت دارم

هرگز ستمی ندیده ام از تو بلی

ز اندازه فزون چشم عنایت دارم

ای عشق آخر سخن گذارت کردم

آسوده و عاجز و نزارت کردم

چهل سال شنیده ام ز تو لاف و گزاف

آخر دردست عقل خوارت کردم

از دوری تو تن نزاری دارم

جانی غمگین، دل فکاری دارم

در رهگذرت نشسته جان بر سر دست

برخیز و بیا که با تو کاری دارم

امشب دگر ای دوست نه تنها مستم

دیوانه و مست هر چه خواهی هستم

چون دست نمیدهد که بوسم پایت

افتاده ام از پای که گیری دستم

پیوند غمت تا بدل و جان بستم

از دل ببریدم وز جان بگسستم

اندوه تو را چه شکر گویم کزوی

از شادی و اندوه دو عالم رستم

گر تیر غم تو را نشانیم چه غم

در عشق تو رسوای جهانیم چه غم

بدنامی و ننگ را ندانیم چه باک

وزغمناکی چو شاد مانیم چه غم

جانی که اسیر دست هجران دارم

خواهم که فدای پای جانان دارم

ای کاش بدا منش در آرم روزی

دستی کامشب سوی گریبان دارم

ای خاک در دولت دارای جهان

بی زحمت خاکبوس ما شاد بمان

تنهای قوی بینی و سر های بلند

گو یک سر افکنده نباشد بمیان

روی تو نگاه خویش دیدن نتوان

وز دیدن تو طمع بریدن نتوان

کی دیده ببیندت که در دیده ی من

تو نوری و نور دیده دیدن نتوان

یارب از هر چه جز تو بیزارم کن

بی مونس و بی رفیق و بی یارم کن

اول از خویش بی خبر ساز مرا

وانگاه ز خویشتن خبردارم کن

بینم ز تو هر کجا نشانی تا من

از من اثری دگر نماند با من

من با تو دمی زیست توانم حاشا

باید که درین خانه تو مانی یا من

از آتش غم سوخت سراسر دل من

یک بار تو را نسوخت دل بر دل من

آتش در سنگ باشد این طرفه که هست

از سنگ دل تو آتش اندر دل من

بر چرخ هلال غره ی ماه است این

یا تیغ شهنشه فلک جاه است این

ناگشته عیان زدیده ها گشت نهان

نی نی غلطم کوکب بد خواه است این

تا چند ز گیسوان گره بگسستن

وز خشم با بروان گره بر بستن

با عجز خود آزموده ام خشم ترا

آخر تو شوی خسته ازین دل خستن