اگر اینب و جاهی از فرنگ است

جبین خود منه جز بر در او

سرین را هم بچوبش ده کهخر

حقی دارد به خر پالان گر او

فرنگی را دلی زیر نگین نیست

متاع او همه ملک است دین نیست

خداوندی که در طوف حریمش

صد ابلیس است و یک روح الامین نیست

من و تو از دل و دین نا امیدیم

چوبوی گل ز اصل خود رمیدیم

دل مامرد و دین از مردنش مرد

دو تامرگی بیک سود اخریدیم

مسلمانی که داند رمز دین را

نساید پیش غیر الله جبین را

اکر گردون به کام او مگردد

به کام خود بگرداند زمین را

دل بیگانه خوزین خاکدان نیست

شب و روزش زدورسمان نیست

تو خود وقت قیام خویش دریاب

نماز عشق و مستی را اذان نیست

مقام شوق بی صدق و یقین نیست

یقین بی صحبت روح الامین نیست

گر از صدق و یقین داری نصیبی

قدم بیباک نه کس در کین نیست

مسلمان را همین عرفان و ادراک

که در خود فاش بیندر مزلولاک

خدا اندر قیاس مانگنجد

شناسنرا که گوید ما عرفناک

به افرنگی بتان خود را سپردی

چه نامردانه در تبخانه مردی

خرد بیگانه دل سینه بی سوز

که از تاک یناکان می نخوردی

نه هرکس خود گردهم خود گد از است

نه هرکس مست ناز اندر نیاز است

قبای لا اله خونین قبانی است

که بربالای نامردان درا راست

بسوزد مومن از سوز و جودش

گشود هرچه بستند از گٹودش

جلال کبریائی در قیاش

جمال بندگی اندر سجودش

چه پرسی از نماز عاشقانه

رکوعش چون سجودش محرمانه

تب و تاب یکی الله اکبر

نگنجد در نماز پنجگانه

دوگیتی را صلا از قرأت اوست

مسلمان لایموت از رکعت اوست

ند اندکشتهٔ این عصربی سوز

قیامتها که درقد قامت اوست

فرنگی رمز رزاقی بداند

به این بخشد از آن وا می‌ستاند

به شیطان آنچنان روزی رساند

که یزدان اندرآن حیران بماند

چه حاجت طول دادن داستان را

بحرفی گویم اسرار نهان را

جهان خویش ماسودا گران داد

چه داند لامکان قدر مکان را

بهشتی بهر پاکان حرم هست

بهشتی بهر ارباب همم هست

بگو هندی مسلمان را که خوش باش

بهشتی فی سبیل الله هم هست

قلندر میل تقریری ندارد

بجز این نکته اکسیری ندارد

از آن کشت خرابی حاصلی نیست

که آب از خون شبیری ندارد