هر زمانم جان و دل نزدیک دلبر می‌شود

و از جمال حسن رویش هر دو کافر می‌شود

پس میان جان و دلبر قالبم زحمت شده است

بی تن و قالب مرادم خود میسر می‌شود

گفتم که کرایی تو بدین زیبایی

ای خالق ما که سرور و مولایی

گفتا که چنین سخن تو می‌فرمایی

من خود خود را که خود منم یکتایی

عاشق نبود هر آنکه باشد رایی

[...]

هجران تو خوشتر از وصال دیگران

منکر شدنت به از رضای دیگران

عاشقان را جام می با خم همسنگ ده

هرکسی را در نوا و درخور فرهنگ ده

می نفروشم گلیم و می نفروشم

گر بفروشم برهنه ماند دوشم

این جور نگر که با من مسکین کرد

خود خواند و خودم براند و دردم زین کرد

از حالم اگر عالمیان بیخبرند

از عالمم آن بس که حالم دانی

در مکر سر زلف تو بیچاره شدیم

در قهر دو چشم شوخت آواره شدیم

از ناپاکی به طبع خون‌خواره شدیم

ما نیز کنون به طبع غمخواره شدیم

کی بود جانا که آتش اندرین عالم زنیم

ملت کفر و مسلمانی به هم درهم زنیم

و آنگهی از جنت و فردوس و دوزخ بگذریم

خیمۀ جان را برون از کون و کان محکم زنیم

پس نشینیم با تو و با تو همی شربت خوریم

[...]

ما بلا بر کسی قضا نکنیم

تا ورا نام ز اولیا نکنیم

این بلا گوهر خزانۀ ماست

ما بهر خس گهر عطا نکنیم

گر دوست، مرا بلا فرستد شاید

کاین دوست خود از بهر بلا می‌‬باید

پر کن قدح باده و جانم بستان

مستم کن و از هر دو جهانم بستان

در هشیاری غمست و سودست و زیان

از دست غم و سود و زیانم بستان

با کفر و باسلام بدن ناچار است

[...]

دل مرکب حق است که درین زندانست

در عالم خاک مدتی مهمانست

دل مرغ حقیقت است در عالم حق

نی خود بازست که زینت سلطانست

دل زنده بجان و جان بود زنده بحق

[...]

صوفیان درد می دو عید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

ما که ازدست روح قوت خوریم

کی نمک سودۀ عنکبوت خوریم

ای خدا آیینۀ روی جمالت این دل است

جان ما برگ گلست و عشق تو چون بلبل است

در جمال نور تو خود را ببینم بیوجود

بس درین عالم مراد هر یکی خود حاصل است

در ازل موجود بودم سایه مر نور ترا

[...]

گر زاهد را جمال آن روی رسد

ما را بسر کوی یکی هوی رسد

روشن تر از آفتاب باید رایی

تا بشناسد مزاج هر سودایی

از وصف تو ای دوست خرد گم ره شد

مانندۀ تو تویی سخن کوته شد

عشق پوشیده است و هرگز کس ندیدستش عیان

لافهای بیهده تا کی زنند این عاشقان

هر کسی در قدر خود لافی و وصفی میزنند

عشق او پاکست و صافی از چنین و از چنان

صابَرَ الصَّبْرَ فَاستَغاثَ بِهِ الصَّبْرُ

فَصاحَ الْمُحِبُّ یا صَبْرُ صَبْراً