شمع است و شراب و ماهتاب ای ساقی

شاهد و شرابْ نیم خواب ای ساقی

از خام مگو وین دل پر آتش نیز

بر باد مده بیار آب ای ساقی

همچون من و تو علی الیقین ای ساقی

بسیار فرو خورد زمین ای ساقی

تاکی کنی اندیشه ازین ای ساقی

العیش! که عمر رفت هین ای ساقی

دل گشت ز معصیت سیاه ای ساقی

فریاد زشومی گناه ای ساقی

برگیر به سوی توبه راه ای ساقی

کز عمر بسی نماند آه ای ساقی

هم سبزهٔ سرمست برُست ای ساقی

هم گل به گلاب روی شست ای ساقی

چون یاسمن لطیف را شاخ شکست

کی توبهٔ ما بود درست ای ساقی

چون گل بشکفت در بهار ای ساقی

تاکی نهدم زمانه خار ای ساقی

در پیش بنه صراحی و بر کف جام

با سبز خطی به سبزهزار ای ساقی

تاکی شوم از زمانه پست ای ساقی

زین پس من و آن زلف خوش است ای ساقی

زلف تو به دست باتو دستی بزنیم

زان پیش که بگذرد ز دست ای ساقی

سلطان، تو، به می دهندگی ای ساقی

ما بسته میان به بندگی ای ساقی

ما مردهٔ محنتیم و امروز به تست

جان را ز شراب،‌زندگی ای ساقی

تا کی گوئی ز چار و هفت ای ساقی

تا چند ز چار وهفت تفت ای ساقی

هین قول بگو که وقت شد ای مطرب

هین باده بده که عمر رفت ای ساقی

گل روی نمود از چمن ای ساقی

بلبل ز فراق نعره زن ای ساقی

مَیکش که بسی کشند می بی من و تو

ما روی کشیده در کفن ای ساقی

پر کن شکمی به اشتها ای ساقی

از قافِ قرابه تابهها ای ساقی

خون شد دل من به ابتدا باده بیار

تاتوبه کنم به انتها ای ساقی

تا چند ازین بی خبران ای ساقی

دل کرده سبک، کیسه گران ای ساقی

تا کی ز خصومت خران ای ساقی

بگذر ز جهانِ گذران ای ساقی

هرگز نه جهانِ کهنه نو خواهد شد

نه کارِ کسی به کام او خواهد شد

ای ساقی گر تو میدهی ور ندهی

میدان که سرِ جمله فرو خواهد شد

برخاست دلم، چوباده در خم بنشست

وز طلعت گل هزاردستان شد مست

دستی بزنیم با تو امروز به نقد

زان پیش که از کار فرو ماند دست

وقت است که در بر آشنائی بزنیم

تا بر گل و سبزه تکیه جایی بزنیم

زان پیش که دست و پا فرو بندد مرگ

آخر کم ازانکه دست و پائی بزنیم

ترسم که چو پیش ازین کم از کم نرسیم

با هم نفسان نیز فراهم نرسیم

این دم که دریم پس غنیمت داریم

باشد که به عمر خود بدین دم نرسیم

ای هم نفسان فعل اجل میدانید

روزی دو سه داد خود ز خود بستانید

خیزید و نشینید که خود بعد از این

خواهید به هم نشستن ونتوانید

خوش باش دلا که نیک وبد میبرسد

با خلق جهان داد و ستد میبرسد

شادی و طرب چو نعمت و ناز جهان

چون جمله به مرگ میرسد میبرسد

بر چهرهٔ گل شبنم نوروز خوشست

در باغ و چمن روی دل افروز خوشست

از دی که گذشت هرچه گوئی خوش نیست

خوش باش و ز دی مگو که امروز خوشست

چون پرتو شمع بر شراب است امشب

در طبع دلم میل کباب است امشب

جانا! می ده چه جای خواب است امشب

آباد بران چه آن خراب است امشب!

چون گل بشکفت ساعتی برخیزیم

بر شادی می، ز دست غم بگریزیم

باشد که بهار دیگر ای هم نفسان

گل میریزد ز بار و ما میریزیم