هم هر ساعت در ره تاریکتری

هم هر روزی به دیده باریکتری

هرگز چو به وصلش نرسد هیچ کسی

چندانکه روی به هیچ نزدیکتری

گر گنج به تو رسید پنهان میدار

ور نه بنشین مصیبت جان میدار

گر شادی وصل او به تو مینرسد

باری رسدت ماتم هجران، میدار

ذرات جهان در اشتیاقند همه

اجزای فلک به عشق طاقند همه

از هر چه که هست و هرکه خواهی گوباش

امید ببر، که در فراقند همه

ای کاش ترا دیدهٔ دیدن بودی

یا گوش مرا هیچ شنیدن بودی

در کرّی و کوریم نبایستی بود

گر یک سر مو روی رسیدن بودی

تا جان دارم همچو فلک میپویم

وز درد وصال او سخن میگویم

آن چیز که کس نیافت آن میطلبم

آن چیز که گم نکردهام میجویم

گر بشتابم نه روی بشتافتن است

ور سر یابم نه گنج سر یافتن است

جز حسرت و خون دل چه بر خواهد خاست

زین یافتنی که عین نایافتن است

دردا که ز بی نشان نشانم نرسید

وز بحر عیان عین عیانم نرسید

عمری من تشنه بر لب دریایی

بنشستم و قطرهای به جانم نرسید

نه دل دارم نه جان نه تن چتوان کرد

نه خرقه نه لقمه نه وطن چتوان کرد

از خورشیدی کزو همه کون پرست

یک ذرّه نمیرسد به من چتوان کرد

تا چند غم این ره پر بیم کشیم

بر چهره ز خون، جدول تقویم کشیم

گردست به دامن وصالش نرسید

کو پای که در دامن تسلیم کشیم

چون یار نمیکند دمی همدمیم

زین غم نفسی نیست سرِ آدمیم

ور در همه عمر یک دم آید بَرِ من

با گوشه نشاندم ز نامحرمیم

من عاشقِ زارِ روی یارم چکنم

از معتکفانِ کوی یارم چکنم

گر دیدهٔ من شوند ذرّات دو کون

نتوان نگریست سوی یارم چکنم

هر جان که فدای روی اونتوان کرد

از ننگ نظر به سوی او نتوان کرد

از طرهٔ او سخن توان گفت ولیک

انگشت به هیچ موی او نتوان کرد

دل تحفهٔ دلنواز نتوان آورد

دل کیست که جان فراز نتوان آورد

خواهی که جمال دوست در چشم آری

دریا به سکرّه باز نتوان آورد

گنجت باید به رنج خو باید کرد

جان وقف بلای عشق او باید کرد

در پنجهٔ شیر اوفتادن به ازانک

با او نفسی پنجه فرو باید کرد

دل در طلبش بجان گرفتار آمد

جان نیز چو شمع عاشق زار آمد

کس ره نبرد بدو که آن ماه دو کون

آن لحظه نهان شد که پدیدار آمد

چون نیست دلم را جز ازو دلجویی

سرگشته شدم گردِ جهان چون گویی

چه غصّه بدین رسد که از ملکِ دو کون

او رادارم وزو ندارم بویی

کو کس که چو بوده گشت نابوده نشد

وز آسِ سپهرِ سرنگون سوده نشد

بس کس که خیال چرخ پیمود و بسی

تا جمله فرو شدند و فرسوده نشد

ای دل چو حجاب و پرده در کار بسی است

خون خورکه درین حجاب خون خوار بسی است

چون در ره او خرقه و زنار بسی است

از دیده نهان است که اغیار بسی است

همچون شمعی چند گدازم چکنم

سیماب شدم تیز چه تازم چکنم

ای بس که ز ذرّه ذرّه، جُستم عمریش

میباز نیابمش چه سازم چکنم

درداکه قرار از دل سرمستم رفت

خون شد دلم و امید پیوستم رفت

بر بوی وصال او نشستم عمری

او دست نداد و جمله از دستم رفت