مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

با تو در فقر و غریبی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضای دوست باید یا هوای خویشتن‌

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی جان غم عشق تو بکس نسپارم

ای قافله چون روی بسوی سفر آرید

ما را بشما آرزویی هست برآرید

زان یوسف کنعانی در مصر نشسته

یک بار بیعقوب غریوان خبر آرید

مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را

سوز ابراهیم باید درد اسماعیل را

بوی تو باد سحر، گه بمن آرد صنما

بنده باد سحرگه ز پی بوی توام‌