از هجر تو چیست جز ملامت ما را

کردست درین شهر علامت ما را

با هجر تو کی بود سلامت ما را

بنمود فراق تو قیامت ما را

آن شب که من از فراق تو خون گریم

باری بنظاره آی تا چون گریم‌

هر لحظه هزار قطره افزون گریم

هر قطره بنوحه‌ای دگرگون گریم

گاهی بتو نگرم گویم از من بزرگوارتر کیست؟!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

مار نفست بر سر گنج دلت ساکن شدست

سنگ جهد از عهد دل بر تارک آن مار زن‌

ور کسی بیمار جانست از نهیب هزل چرخ

شربتی از جام جدّ بر جان آن بیمار زن‌

و سنا برق نفی عنّی الکری

لم یزل یلمع لی من ذی طوی‌

منزل سلمی به نازلة

طیّب السّاحة معمور الفنا

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که درین شهر تو باشی یا من؟

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله‌های روز هجران نکنم‌

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

با تو در فقر و غریبی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دیگر بجاش در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کآتش چون رسد بسوخته در گیرد

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضای دوست باید یا هوای خویشتن‌

لمّا تیقّنت انّی لست ابصرکم

غمّضت عینی فلم انظر الی احد

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی جان غم عشق تو بکس نسپارم

ای قافله چون روی بسوی سفر آرید

ما را بشما آرزویی هست برآرید

زان یوسف کنعانی در مصر نشسته

یک بار بیعقوب غریوان خبر آرید

مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را

سوز ابراهیم باید درد اسماعیل را

بوی تو باد سحر، گه بمن آرد صنما

بنده باد سحرگه ز پی بوی توام‌

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

مرتد گردم گر تو زمن برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی‌