رقیّ لعمرک لا تهجرینا

و منّی لقاءک ثمّ امطلینا

عدی و امطلی ما تشائین انّا

نحبّک ان تمطلی العاشقینا

فان تنجز الوعد تفرح و الا

[...]

گر مشغله‌ای نداری و تنهایی

با ما بوفا درآ که ما را شائی‌

عشق جانان باختن کی در خور هردون بود

مهر لیلی داشتن هم بابت مجنون بود

حرام دارم با دیگران سخن گفتن

کجا حدیث تو گویم سخن دراز کنم‌

ز اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

گر زین دل سوخته برآید شرری

در دائره ثری نماند اثری‌

گر پیش توام هست نگارا خطری

بردار حجاب هجر قدر نظری‌

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس

تن زانکه بجز مهر توأش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس‌

گفتی کم و کاست باش خوب آمد و راست

تو هست بسی رهیت شاید کم و کاست‌

آن کس که بکار خویش سر گشته شود

به زان نبود که با سر رشته شود

ان اعرضوا فهم الذین تعطفوا

کم قد وفوا فاصبر لهم ان اخلفوا

بیزار شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر.

زان گونه شرابها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد

امروز گذشت بر من آن سرو روان

پوشیده ز من روی فرو بسته لبان

ابر ار چه رخ مهر بپوشد ز جهان

کی گردد نور روز بر خلق نهان

و أنت لما ولدت اشرقت ال

ارض و ضاءت بنورک الافق‌

فنحن فی ذلک الضیاء و فی ال

بنور و سبل الرّشاد نحترق

گفتم کجات جویم ای ماه دلستان

گفتا قرارگاه منست جان دوستان

گفتم قرارگاهت در جان چرا کنی

گفتا که تا نیابد از من کسی نشان‌

گفتم که رهنمون رهی باش پیش خویش

[...]

پویان و دوان‌اند غریوان بجهان

در صومعه کوهان در غار بیابان‌

یکسر همه محواند بدریای تفکر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لامان

ایّها الرّکب المخبو

ن علی الارض المجدّون‌

کأنتم نحن کنّا

و کما کنّا تکونون‌

زان می که حرام نیست در مذهب ما

تا باز عدم خشک نیابی لب ما

جز گرد دلم گشت نداند غم تو

در بلعجبی هم بتو ماند غم تو

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم گرم نماند غم تو

اکنون باری بنقد دردی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم‌