آنچه ما راست بریمین و یسار

سر دستست و کاسه ی زانو

نام او گفته شد که زلف کژش

زنگبارست و خال و لب هندو

هفتاد و هشت نام یکی حور پیکرست

کورارخی چو جنت و لعلی چو کوثرست

سر سگ بر کفن و باقیش مضاعف گردان

وانگهش قلب کن و نام نگارم برخوان

دندان کلب چون شکنی جز وقالبش

با قلب سی چو یار شود نام او شود

آیا چه خوش بود بگه صبح در چمن

گل در میان مجلس و ما در میان گل

سرو قبا پوش من قباش بگردان

ای شده اسرار غیب پیش تو روشن

باز ز سیصد بگیر شست و نگه دار

تا شودت نام آن نگار معین

اگر نام یارم ندانی که چیست

بگردان سپر نام شود روشنست

نسخهای مصحّف مغلوب

نام آن یار خوب روی منست

تصحیف شکوفه را بدست آر

تا ماه مرا درو ببینی

بدری که بود در شب گیسوش قمر

نامش سر صندوق بود بر سر در

کام جانم هیچ می دانی که چیست

در میان مهر و مه آبی و بس

قلب قلب قلب با قلب جگر

نام خورشیدی بود زرّین کمر

نام آن لاله روی عنبر موی

قلب زلفست بر کناره ی روی

کاف را بستان و در زا ضرب کن

تا شود نام نگاری ضرب زن

شست در هنگامه می باید فکند

تا که افتد ماهئی ناگه ببند

معین با تو گفتم گر بدانی

که نام یار من هفتاد و هشتست

با زرده ی خایه یارکن ضم

وانگاه مصحّفش فرو خوان

پس نام پیمبری بدست آر

وان نیز ردیف نام او دان

کسی که زربکسان داد و دستگیری کرد

معینست که زر در سر دلیری کرد

آنک مرغ جان مشتاقان اسیر دارم اوست

سی و یک در چل ببین تا چند باشد نام اوست