نه غارت خزان و نه غوغای زاغ دید

آسوده بلبلی که گرفتار دام بود

از آتش دل و سیلاب دیده پیدا بود

که عشق خاک من آخر به باد خواهد آمد

خود را مگر باو بفروشم و گرنه من

آن نیستم که خواجه خریدار من شود

گفتم که کاش غیر ترا همنشین نبود

گفتا که غیر نیز مرادش جز این نبود

گفتم خلاف وعده مکن ترک وعده گفت

گفتم که باش یار یکی یار غیر شد

صد نکته جز آزردن ما داشت زلطفش

با غیر بگویید کزو شاد نگردد

گفتمش دل ز غم عشق تو خون خواهد شد

زیر لب خنده‌زنان گفت که چون خواهد شد

گیرم که مرا غیر بکویت ندهد جا

باشد دل من جای تو با این چه توان کرد

دیدن نگذارند بر وی گل و باشد

روزی که خزان آید و بر خاک فشاند

بنمود روی خویش چو چشمم پر آب دید

نتوان بجز در آب بلی آفتاب دید

خواست ناصح تا دهد تسکین من از اضطراب

نام او برد و بسی بر اضطراب من فزود

شادمان غیر به الطاف تو، من شادم ازین

که یقینت به وفاداری او نیست هنوز

ز بهر کشتن من گر بهانه میجویی

همین که نیست گناهی مرا گناهم بس

او ز وصل شمع سوزد من ز هجر روی یار

باشد اندر سوختن فرقی که با پروانه‌ام

بدام اندیشه از گلشن بگلشن بیم از دامم

نه در گلشن قرارم بود و نه در دام آرامم

می‌روم تا چه کند مکرمت باده فروش

نقد جانی به کف و حسرت جامی دارم

ناصح این روی ببین منع من از یار مکن

ور دل از کف ندهی عیب خود اظهار مکن