سیمرغ وقت بود، ولیکن ز پنچ مرغ

ترکیب داده بودش جبار ذوالمنن

همت ز باز و تگ ز غراب و فر از همای

طوق شغب ر فاخته، قوت ز کرگدن

ازین سپس تو ببینی دوان دوان در دشت

بکفش و موزه در افگنده صد هزار سیان

هنگام آنکه گل دمد از خاک بوستان

رفت آن گل شکفته و در خاک شد نهان

هنگام آنکه شاخ شجر نم کشد ز ابر

بی آب ماند نرگس آن تازه بوستان

با جام باده در وطن امروز بر فروز

[...]

گویی که هست مردم چشمم چو آبخو

یا خود چو ماهی است که دارد در آب خو

همیشه بود نعمتت را خورنده

ز آزاد و بنده، چه خرد و چه رنده

این سر و تاج غزان و آن کت مهراج هند

این کله خان چین وآن کمر قیصری

غم تو خجسته بادا، که غمی‌ست جاودانی

ندهم چنین غمی را به هزار شادمانی

منم آنکه خدمت تو کنم و نمی‌توانم

تویی آنکه چاره من نکنی و می‌توانی

چند پویی به گرد عالم چند؟

چند کوبی طریق پویایی؟

تا کی از بهر قوت و شهوت نفس

همچو کاسانه می‌نیاسایی؟