بود نقش دل هر هوشمندی

که باشد نقشها را نقشبندی

چو دیدی کار رو در کارگر دار

قیاس کارگر از کار بردار

دم آخر کز آن کس را گذر نیست

سر و کار تو جز با کارگر نیست

به هر ذره بدان روئی و راهی است

بر اثبات وجود او گواهی است

گر نماز و روزه می فرمایدت

نفس مکار است، فکری بایدت

نفس را هفتصد سر است و هر سری

از سرا بگذشته تا تحت الثری

وصال دولت بیدار ترسمت ندهند

که خفته ای تو در آغوش بخت خواب زده

وهم تهی پای بسی ره نوشت

هم ز درش دست تهی بازگشت

راه بسی رفت ضمیرش نیافت

دیده بسی جست نظیرش نیافت

گر بنگری آنچنانکه رایست

این مرگ نه مرگ، نقل جایست

از خورد گهی به خوابگاهی

وز خوابگهی به بزم شاهی

نیم جان بستاند و صد جان دهد

آنچه در وهم تو ناید آن دهد

که ای بلند نظر شاهباز سدره نشین

نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می زنند صفیر

ندانمت که در این دامگه چه افتاده ست

زد سحرطایر قدسم ز سر سدره صفیر

که در این دامگه حادثه آرام مگیر

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم

راحت جان طلبم از پی جانان بروم

به هوای لب او ذره صفت رقص کنان

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

ابتلاها می کند آه الغیاث

ای ذکور از ابتلاهایش اناث

گر تو نقدی یافتی نگشا دهان

هست در ره سنگهای امتحان

خیال نظر غالی از راه او

ز گردندگی دور خرگاه او

کمال حسنش از اندیشه بیرون

ز حد عقل فکرت پیشه بیرون

دیده ها بر دیگری چون میگری

مدتی بنشین به خود خون میگری

هر کجا نوحه کنند آن جا نشین

زانکه تو اولی تری اندر حنین

بند بگسل باش آزاد ای پسر

چند باشی بند سیم و بند زر

گر بریزی بحر را در کوزه ای

چند گنجد قسمت یک روزه ای

نابرده رنج گنج میسر نمی شود.

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد

که چند سال به جان خدمت شعیب کند

ای گروه مومنان شادی کنید

همچو سرو و سوسن آزادی کنید

چه غم دیوار امت را که باشد چون تو پشتیبان

چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتیبان