گوشت پاره آلت گویای تو

پیه پاره منظر بینای تو

مسمع تو آن دو پاره استخوان

مدرکت دو قطره خون یعنی جنان

کرمکی و از قذر آکنده ای

[...]

چند غرور از دغل خاکدان

چند منی ای دو سه من استخوان

پیشتر از تو دگران بوده اند

کز طلب جاه نیاسوده اند

حاصل آن جاء ببین تا چه بود

[...]

یکی قطره باران ز ابری چکید

خجل شد چو پهنای دریا بدید

که جائی که دریاست من کیستم

گر او هست حقا که من نیستم

چو خود را به چشم حقارت بدید

[...]

ز خاک آفریدت خداوند پاک

پس ای بنده افتادگی کن چو خاک

تواضع سر رفعت افرازدت

تکبر به خاک اندر اندازدت

به عزت هر آنکو فروتر نشست

[...]

به چشم کسان درنیاید کسی

که از خود بزرگی نماید بسی

مگو تا بگویند مدحت هزار

چو خود گفتی از کس توقع مدار

تو آنگه شوی پیش مردم عزیز

[...]

زن خوب فرمان بر پارسا

کند مرد درویش را پادشا

برو پنج نوبت بزن بر درت

چو یاری موافق بود در برت

همه روز اگر غم خوری غم مدار

[...]

که را دیدی از خسروان عجم

ز عهد فریدون و ضحاک و جم

که در تخت و ملکش نیامد زوال

نماند بجز ملک ایزد تعال

که را سیم و زر ماند و گنج مال

[...]

ملک سلیمان مطلب کان بجاست

ملک همانست سلیمان کجاست

حجله همانست که عذراش بست

بزم همانست که وامق نشست

حجله و بزمی است که تنها شده

[...]

کجا آن گوشه دنیاش خواندند

گهی پرویز و گه کسراش خواندند

چو در راه رحیل آمد روا رو

چه پرویز و چه کسری و چه خسرو

کجا جمشید و افریدون و ضحاک

[...]

به عمری کو بود پنجاه یا شصت

چه باید صد گره بر پای خود بست

نه پنجه سال اگر پنجه هزار است

سرش برنه که هم ناپایدار است

چو نبود در جهان پاینده چیزی

[...]

ببین چون گرفتند از ما کنار

رفیقان پیرار و یاران پار

برفتند و رفت از جهان نامشان

نیارد کسی یاد از ایامشان

شب و روز بی ما بیاید بسی

[...]

آنچه در این مائده خرگهی است

کاسه آلوده و خوان تهی است

هیچ نه در محمل و چندین جرس

هیچ نه در کاسه و چندین مگس

چشمه سرابست فریبش مخور

[...]

نگارنده کودک اندر شکم

نگارنده عمر و روزی است هم

خداوندگاری که عبدی خرید

بدارد فکیف آنکه عبد آفرید

ترا نیست آن تکیه بر کردگار

[...]

چه خوب است تشریف میرختن

از آن به کهن جامه خویشتن

گر آزاده ای بر زمین خسب و بس

مکن بهر قالی زمین بوس کس

و گر خود پرستی شکم طبله کن

[...]

به دختر چه خوش گفت بانوی ده

که روز نوا برگ سختی بنه

خور و پوش و بخشای و راحت رسان

نگه می چه داری ز بهر کسان

به دنیا توانی که عقبی خری

[...]

یکی طفل دندان برآورده بود

پدر سر به فکرت فرو برده بود

که من نان و برگ از کجا آرامش

مروت نباشد که بگذارمش

چو بیچاره گفت این سخن پیش جفت

[...]

خیز و وداعی بکن ایام را

از پی دانه مکش این دام را

خط به جهان درکش و بی غم بزی

دور شو از دور و مسلم بزی

مملکتی بهتر ازین ساز کن

[...]

سری کز تو گردد بلندی گرای

بافکندن کس نیفتد ز پای

کسی را که قهر تو از سر فکند

به پا مردی کس نگردد بلند

مکن خیره بر زیردستان ستم

که دستی است بالای دست تو هم

ستمگر جفا بر تن خویش کرد

نه بر زیردستان دلریش کرد

مها زورمندی مکن با کهان

[...]

نخفته است مظلوم، زاهش بترس

ز دود دل صبحگاهش بترس

نترسی که پاک اندرونی شبی

برآرد ز سوز جگر یا ربی

چراغی که بیوه زنی برفروخت

[...]