وصالی ار چه کمم داده است بخت ولیک

چه من بیاد تو دایم خوشم وصال انگار

اگر دوا نکنی درد ما ز دردی دن

تو چون خوشی مه من باد جان من بیمار

همه مراد من ای مست ناز چون نظریست

[...]

بجز تو نیست دلارام من که در عالم

من از برای تو رسوای دهرم ای دلدار

ورای عشق محالم نمود کرداری

وگر رود دل و دینم نگردم از کردار

دلم به شیب ذقن غبغب تو چون بیند

که هست چین جبین تو بیش از آن بسیار

همیشه چون بریم دین بچین زلف ای بت

غبار غم چه نمایم بتا ببین زنار

شکار لا غرم اصلا نبینیم قیمت

که نامدست به پیش تو عالمش مقدار

هزار یوسف کنعان برت چو چیزی نیست

که میخرد به پشیزی مرا درین بازار

خیال روی تو تا بسته اند بر چه نسق

که جان نیافته شمعی نظیر آن رخسار

اگرچه وجه تو در خورد ز دست چرخ رقم

کشیده نیک برو بیقلم خطت زنگار

تویی که هر که بزیب و جمال جز تو بود

[...]

چهارشنبه ایا جلیس موافق و زید باد بهار

چو غنچه کاسه می گیر و روی در چمن آر

قیامتست دگر طرف باغ و کشت چمن

کسی که خیمه بصحرا نزد کسش مشمار

بیار باده که بر ذهن هر چه پنهانست

[...]

از آن گذر گه باغست همچو خلد اکنون

که باد روح فزایست همچو جان به گذار

لوای گل که مخلد بود اگر نه بود

که جان برد ز جفای وی و ستیزه خار

وزید بوی بهشت و قصور ماست ز هوش

[...]

خبر چو یافته زلف شب از بنفشه دگر

چنین بروی شبست از چه جعد تیره شعار

طریق دلبریش بین که ساختست ز مشک

بنفشه دامی و انداختست مشک تتار

بنور گل چو دل روشنان بود گلشن

چو گلشنش دل شوریده روشنست انار

تا بر چه نسق وجه تو زد چرخ رقم

کان شمع نظر کشیده نیکو بقلم

هوا بسبزه گهر ریخت بلبل آب از چشم

تو لاله وار نشین چشم جان پر خون دار

دگر بروی خوش گل که دیده دوخته مرغ

چو دیده ز آتش گل سوخت پاو سر هموار

وجود نافه گل را بخور مشک دهد

ز شمع غنچه اگر شعله سرکشد زانوار

لبان غنچه بجو گر شراب مشکین بوست

چو لاله هر چه بر افروخت چهره دوست مدار

تو نرگسش که بود سحر سامری بنگر

ولیکن این بود از عین دلبری بیمار

پی چه بسته زبان گشته گم ز خود بلبل

مگر گشاده زبان صاحب یمین و یسار

نظام دین علی شیر بیشه اسلام

که یافت لوح و قلم از شعارش استظهار

امور حشمت ازو خاتمه پذیرفته

[...]

مروجی که چنان تازه ساخت جان سخن

که بسته چشم خرد از تصورش افکار

ملایک از طلب همدمیش بر در و بام

ملوک از طمع محرمیش بر در بار

یقین که هم علم عدل بر فرازد وی

یقین که هم جگر ظلم را گدازد زار

رمیده است کنون از ممالکش زان جور

که او بامر تدارک سرش کند بردار

عجب مدار ز دستش که کرده ام مانند

به بحر نیل که جاری بود از و انهار

لطایف کرمش کام خلق شهری داد

کف عنایت او شد چو بحری از ایثار

یکی که وی نهدش زهر فی المثل در دست

بگو بنوش که در کام اوست نوش گوار

شراب در دهن دوستانش نوشین طعم

شکر ببخت بد دشمنانش نیش خمار

یگانه آ سخنت را چو پیک باد آرد

دلی که مرده بود زنده سازد آن گفتار

رسانده یی تو بدان پایه سخن کامروز

جهان گرفته قیامت زصیت استشهار

بجز تو کیست که آرد بنظم بیگه و گه

[...]

اگر چه دل بتوا برار را قرین خواند

ولی کمند بدین حسن اعتقاد بر آر

دل تو ره بحق از عرش و انجمش بیش است

بعالمی که کمند از گمان درو اخیار