موقوف بجان اگر بمانی مانی

زیرا که چو در عالم جانی جانی

این نکته اگر نیک بدانی دانی

هرچیز که در جستن آنی آنی

تا جان دارم غم تو در جان دارم

و اندوه تو از دو دیده پنهان دارم

غمهای تو چون گران ندارد باری

بر دوش دل خویش کشم تا جان دارم

نی مایۀ عشقت ای دل افروز کم است

وان درد که دی بود نه امروز کم است

در هجر تو با صبر دلم را صنما

نی ساز فزون شدست نی سوز کم است

چون در دو جهان مثال تو کم دیدم

از هر دو جهان برای تو ببریدم

پیوند مرا ز حضرت خویش مبر

زیرا که ترا بر دو جهان بگزیدم

یک چیز ای برادر گر عشق رهبر آید

محبوب جان عاشق چون خیر محض باشد

در آینۀ عشق همی دار نظر

تا بو که درو عکس جمالش بینی

حیرت اندر حیرت است و بستگی در بستگی

گه یقین گردد گمان و گه گمان گردد یقین

پیوسته ز عشق در کشاکش باشم

وز غایت بیخودی در آتش باشم

از من تو مراد من اگر بستانی

و آنگاه مراد من شوی خوش باشم

یقین دان کو نباشی تو ولیکن

نباشی در میان آنگه تواوئی

گر او بخودم بقا دهد خوش باشد

در بی خودیم لقا دهد خوش باشد

من خود کشم انتظاروصلش لیکن

گر حضرت او رضا کند خوش باشد