غم بدل های مشوش چه تواند کردن؟

درد با جان بلاکش چه تواند کردن؟

از تو ای حادثه ارباب فنا را چه زیان؟

برق با خرمن آتش چه تواند کردن؟!

ای تاجر قلمرو هستی، نبسته بار

از چشم خفته خیمه بدشت عدم مزن

ز لطف حق شمر با خویشتن احساس مردم را

اگر ریزش کند ابر، ای گلستان شکر دریا کن

قامت از پیری چو خم شد، دل ازین ویران بکن

بر تو چون این تیغ کج شد راست، دل از جا بکن

ای آنکه محو خویش در آیینه گشته‌ای

ما هم نه‌ایم بی‌تو، به ما هم نگاه کن

نگردد مرد کامل تا نیاید از وطن بیرون

نفس کی حرف گرد تا نیاید از دهن بیرون؟!

چو افروزد رخش، سوزد دل و دین

چو در پا شد لبش، برخیز و بر چین

تا نگردد کشته تیغش پس از من دیگری

گرمی خونم گرفت آب از دم شمشیر او

دلم مجنون و، لیلی آن نگاه عشوه ساز او

طناب خیمه لیلی است مژگان دراز او

برد از من تاب، تاب سنبل گیسوی او

طاقتم شد طاق، از طاق خم ابروی او!

بر نمیدارد شکن، دست از سر گیسوی او

بر نمیگیرد عرق، چشم از رخ نیکوی او

صفحه هر برگ این گلشن بود رویی به تو

جنبش هر نو نهال ایمای ابرویی به تو

منعم بیا جهان را قسمت کنیم باهم

خرجی زمال از ما، دخلش تمام از تو

بلبل از گل چند؟ ز آن رخسار زیبا هم بگو!

قمری، از سرو است بس! ز آن قد رعنا هم بگو!!

تو ز من یک جان گرفتی، من ز تو چندین نگاه

هرکجا از خویشتن می‌گویی، از ما هم بگو!

چون نگردد حال بر مفلس ز شرم قرض خواه؟

میرود از دیدن خورشید رنگ از روی ماه!

ای از خودی و هستی، بر خویش دل نهاده

وز بیخودی و مستی خود را به باد داده

ته ته پری رخانند، جا کرده در ته خاک

قد قد سهی قدانند، بر روی هم فتاده

از اینکه دربه‌دری، پیش دوست جای نداری!

ز خلق می‌طلبی نان، مگر خدای نداری؟!